aðzýnda intihar eden vadesi dolmuþ bir cümleyim
kalbimde kazý yapan bu sancýyý
isminin verildiði sokaðýnýza terk ettim
yüzünde’n aþk çalan bir þarkýyý üzerine örttüler
daha reþit deðilken sallandýðým beþikte
göðsünde dicle emziren mevsimler devirmiþtim
zap suyu serinliðiydi nefesim
ikiye bölünmüþüm insan soyunda
sabrýmý ýsýranlara kaptýrdým hüviyetimi
içi boþaltýlan mezarýn derinliðinde
yok edilen cumartesi. annemdi
rüzgârýn ritmine kapýlan hayallerde
emanet sevinçler salmýþtým uzaklara
meksikalý köylüye özendiðim olmuþtu vaktiyle
oysa demire þiir söyleten kawa’nýn elleriydi geçmiþim
ateþe sarýldýðým kadardý yanmýþlýðým
biraz ondan biraz da sevdanýn kudretinden
eðilip bükülmüþüm...
kuyuya aþk dolduran rüyada iki yiten endiþeydik
orkide kokusu sinen ciðerlerimden
hep seni öksürdüm. ölürdüm sen içimden düþtükçe
parçalar halinde taþtým dünyanýn dýþýna
kentlere yayýlan yalnýzlýklarýn arasýndan
gözlerine niþan alýyor kimsesizliðim
-beni sadece sen uyut bakýþlarýndaki çukurda…-
Cömert Yýlmaz