“insaf” çizen kül yüzlü kýzlarýn ahýný topladým yol boyunca. dökülen insanlýktan þapkam öne eðildi. mahcup bir edanýn þiddetiyle
yazmayý býraktýðým þiirlerin içinde unuttum bizi yaþ’lanmýþ çocuk masallarýnda yakalandým kýþa ‘’ankara’ya kar yaðýyor üþüyor musun’’ derdin ya ulu’canlarýn üstünü örten sol’o bakýþlý yiðidin parkasýyla korundum düþlerime sýzan ayazlardan
nato yolunda yere düþmüþ ‘devrim selamýný’ öpüp alnýma koyduðumda yasaklýydým yaþama gecekondu tavanýnda çürümeye terk edilmiþken böyle baþ döndürücü olmamalýydý dünyanýn ekseni
babamý yitirdiðim hastalýða yakalandý sensizliðim daha cennetime dokunmamýþken bir evlat gülüþü seremonisiz defin iþlemleri yapýldý bedenimin
-ýslatýlmýþ anne duasýyla beslenmekte/topraðýma kök salan hasretin…-
Cömert Yýlmaz
Sosyal Medyada Paylaşın:
Cömert Yılmaz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.