Ekmeðimde kan pýhtýsý,
Zalimler doyurunca
Göz açlýðýdýr dünya sevdiðim
Yüreðime kurulmuþ sofrasý ayrýlýðýn
Düþmaným býçaðýný biler açlýðýmla.
Ölümün bahçesinde gülüþüyor çocuklar
Mayýnýna basýyor büyümüþlüðün umutcuklar
Açlýðým kokuyor bütün babalar
Avuçlarý duadan nasýr yumaðý
Kötülük yüz yýlýdýr bu, ayrýlýklarla kutsanmýþ
Ah düþmaným alýþkanlýðým olmuþ
Suyumda kan kokusu, çiçekte sevecenlik
Zalimler bir bir vuruyor çiçeði ve suyu
Kirletiyor sesimi düþmaným açlýðýmla.
Her þeyi bilen ama kendisinden habersiz bir filozofun bahçesinde
Gülüþüyor çocuklar
Gülüþü düþen diðerinden koparýyor bir parçacýk
Hayat zalimin gölgesinden teðet geçip
Kanýn soyunda yeþeriyor, kansýzýn terk edilmiþ bedeninde
Ne zaman güneþin hoþ geldiði yerde bir çocuk kayýp düþse
Aðlýyor içimi emanet ettiðim anneler
Babalar açlýk taþýyor küçük yaþam sebeplerine,
Yaþlanýyor cinayetleri zalimin
Ölmüyor, iyi olan her þeyden baþka
Açlýðýn kötü yanýdýr diyor buna sevdalý kalbim.
Kýyýmýn ortasýndayým, sesimi çalýp gitmiþler
Dokunarak anlaþabiliyorum, yaralarým insani
Düþüncelerimi kaðýda veriyorum, gemi oluyor
Yüzüyor anlamsýzlýðýn gözyaþlarýnda
Ýnsanlar aðlayýnca mezarlýklar, tanrý aðlayýnca ölü çocuklar gelir aklýma
Ah çocuklar diyorum nasýl sýðýyor mezarlýklara
Açlýðýmýn gölgesinde zalimin kýrbacýný duyumsarken
Yaralarýmla öpüyorum ayak uçlarýný
Özgürlüðün sesini alýp gitmiþler
Hüznümle anlaþabiliyorum, nefretim insani.
Ekmeðimde kan pýhtýsý
Namussuz doyurunca
Yaþamak süslü bir uykudur sevdiðim
Uyanýnca ölüyüz, yanlýþý olmayan yanmýþ bir coðrafyada
Gönlüm bu zülme diþ biler, düþ sürer çocuklarýn ömrüne
Açlýðým biter.
Nedim KARDAÞ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.