kimsesi olmayan þiirlerde çok defa öldüðüm doðrudur mülayim
aðzýna kadar týka basa küfürlerle ötemize iman ihraç edenlere rastladým yollarda zamaný pazarlayanlar yýrtýk postunu sermiþ asfalta
insanlýðýnýz sýzýntý yapýyor dediðimde aðýr bir kitleyi oturttular göðüs boþluðuma yeþilimsi bir sefanýn þark çýbaný oldu aklým cehennem lavýný benim gibilerle köpürtmüþler köpürmüþüz bu yüzden öfke dolu kýzgýnlýðýmýzla
uzat elini mülayim tut ki al’evi içinde sun’niyetimi
bey; tül malýn altýna gizlenen gerçekleri örtbas edenlerden ayýklayalým kendimizi minareden in’en sesi üstümüze örtelim biraz güle kokusunu baðýþlayan sevgilinin mirasýndan mahrum býrakýlmadan içimiz
içimiz iþte mülayim deliniyor içten içe kaybolan insan evlatlarýndan bihabermiþiz gibi içerimizde secdeye kapanan anne feryatlarýyla bir þehir kurulurdu. yine yakýlýp yýkýlsýn diye
bak þimdi mülayim iyi bak! oldu bittiye gelenlere kýrýk mýzrap’tan arta kalan parçalar daðýlmýþ öldürüldüðümüz alanlara
hey yalanýný sevdiðim dünya sen biraz daha kal yerinde
“dönen dönsün ben dönmezem yolumdan”
Cömert Yýlmaz
Sosyal Medyada Paylaşın:
Cömert Yılmaz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.