Kendinle gurur duy.
Öyle herkese nasip olmaz,
benim unutulmuþum olmak ...
Tabi ki senin yerin de apayrý bende ,
zira en çok yara açansýn bedenimde. . .
Sen beni sýrtýmdan vurup,
yüreðimi kanatansýn.
Ne tuhaf deðil mi ?
Vurulduðu yerden kanamamak. . .
Seni erken kaybetmiþ olmama asla üzülmedim.
Gerçek yüzünü geç gördüðümdendir, yüzümün aynaya yansýyan bu yüzsüzlüðü.
Gönlümün umut tarlasýna ektiðim boy veren kalbimi, kökünden budayýp verimsizleþtirdin ya .!
Karþýna çýkacaklarýn musibetleri hatýrlarsýn vebâli mi. . .
Þimdi kimin muhtaçlýðýna derman oluyor ellerin ?
Þimdi býrak ellerini saracak bir el bulmayý,
ellerimi tutan elin dâhi,
ellerini eliyle tutacak birine hasret kalsýn...
EY kalbi taþtan oyulmuþ Maskara ...!
Artýk ne sana ilacým ,
nede kendime kapanmayan Yara .
Derdine dermaný artýk bende arama ...
Kimin hoþuna gittiysen,
canýn çýkana kadar kal orada ...
Ne Cennet’te,
nede Cehennem’de çýkma sakýn karþýma. . .
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.