Bir zamanlar, kelimelerin yaşadığı, cümlelerin yürüdüğü, noktalama işaretlerinin bile konuşabildiği gizemli bir ülke vardı: Harfler Diyarı.

Bu diyarda her harf kendine özgü bir sese sahipti. “A”, “E”, “İ”, “O”, “U”… bunlar çok konuşkan, neşeli ve hep şarkı söyleyen ünlü harflerdi. Onlar olmadan kelimeler asla dans edemez, cümleler ritmini bulamazdı.

Ama bir grup harf vardı ki, pek konuşmazlardı. Onlara “sessiz harfler” denirdi: B, C, Ç, D, F, G, H, J, K, L, M, N, P, R, S, Ş, T, V, Y, Z.
Onlar ses çıkarmaz değildi ama dikkat çekmeden, arka planda kalmayı tercih ederlerdi. Ünlüler sahnede parıldarken, sessizler hep bir adım geride durur, cümlelerin omurgasını oluştururlardı. Kimse onlara teşekkür etmez, kimse onlarla şiir yazmak istemezdi.
Bir gün, Harfler Diyarı’nda büyük bir yarışma düzenlendi: “En Güzel Kelime Yarışı”.
Ünlü harfler hemen birleşti:
A-E-I bir araya gelip “aiiee” diye bir ses çıkardılar ama kimse ne dediğini anlayamadı.
O-U-Ö-Ü birleşince ise sadece uğultular duyuldu.

Sıra sessiz harflere geldi. K ile L birleşti, ardından M, N, R, T ve diğerleri de katıldı. Ama bir eksikleri vardı… Ünlüler olmadan onlar da konuşamıyordu.
Tam her şey yarıda kalacak derken, B adım attı ve dedi ki:
— Belki biz tek başımıza ses değiliz… Ama biz olmazsak kelimeler asla ayakta duramaz!
Bu söz o kadar güçlü yankılandı ki tüm Harfler Diyarı sessizliğe büründü. Ardından B, A, L, K, O, N birleşti ve “balkon” dedi.
Sonra Ş, A, R, K, I birleşti ve “şarkı” dedi.
Herkes alkışladı.
O gün, herkes bir gerçeği fark etti:
Ünlüler şarkıydı belki, ama sessizler onların notasını yazanlardı.

Ve o günden sonra sessiz harfler artık sadece arka planda kalmadı. Onlara saygı duyuldu, isimleriyle çağrıldılar. Harfler Diyarı artık daha uyumlu, daha anlamlı bir yerdi.
Herkes konuşmak zorunda değildir. Sessizler bazen en anlamlı cümleleri kurar. Herkesin bir rolü vardır; görünmeyenler de en az görünenler kadar değerlidir.