Bir Hasret, Bir Yolculuk, Bir Vedalaşma

Emirdağ’ının taş sokaklarında başlar hikâyeleri. Servet, yoksul bir ailenin çalışkan oğludur. Selma ise kara gözleriyle köyde dillere destan bir güzelliktedir. Küçükken aynı okul bahçesinde oynadıkları günlerde başlar Servet’in kalbindeki kıpırtı. Sessizdir, içine atar her şeyi. Selma’nın bir gülüşü, onun bir ömür umut taşımasına yeter.

Ama kader, sevdayı kolay kıyıdan yürütmez. Servet öğretmenliği kazanır. Büyük hayalleri vardır; ama atanamaz. Elinde diploması, cebinde umut yerine yoksulluk vardır. O günlerde, Belçika’dan gelen akrabaları sayesinde tanıştığı Feride ile evlenip Avrupa’ya gitmeye karar verir. Zor bir karardır ama Servet, hem Selma’nın suskunluğuna hem kendi çaresizliğine yenilir.

Selma o sırada sessizce yıkılır. Aşkına hiç karşılık beklememiştir, ama Servet’in gidişi onda bir yangın bırakır. İnadına çalışır, sabreder. Ve yıllar sonra tıp fakültesini kazanır. Artık Dr. Selma, Emirdağ Devlet Hastanesi’nde çalışan başarılı, güçlü bir kadındır. Ama ne bu başarılar, bir zamanlar Servet’in gülüşünde bulduğu huzuru getiremez.

Yıllar sonra bir kış günü… Servet, Feride ile Belçika’da düzen kuramamıştır, Emirdağ’ına döner. Emirdağ’da bir okula geçici olarak atanır. Bir hastane randevusunda, yıllardır görmediği Selma’yla karşılaşır. Doktor önlüğü içinde, başı dik, gözleri artık soğuktur. Servet bir an eski zamanları hatırlar. Elinde tuttuğu kâğıt titrer. Selma ise sadece göz ucuyla bakar, kısa ve resmî bir “Geçmiş olsun” der.

O an anlar Servet: Ona dair tek yaşayan şey kendi içindeki aşkın külüdür.

Eve döndüğünde Feride’ye “yeniden deneyelim” der. Ama Feride, onun kalbinde başka bir kadını taşıdığını yıllardır biliyordur. “Sen geçmişini özlüyorsun, beni değil” der ve gitmesine izin verir.


Mesaj:

Bu hikâye, her sevdanın kavuşmayla bitmediğini; bazılarının sadece yürekte yaşadığını anlatır.

Zaman, bazı yaraları kapatmaz; ama insan o yaralarla yaşamayı öğrenir.

Ve bazen en çok sevdiğin kişi, en sessiz vedayı yapandır.
Güneşin Kızı