ANNE ATLARI VURMASINLAR

• 23 Kasım 2020 Pazartesi 14:13:01

Anne atları vurmasınlar...
Bundan 15 yıl önceydi, ben tayinim çıkan köye öğretmen olmuştum. Pek gelişmiş bir köy olmamasına karşın insanları çok sıcak ve samimiydi. Beni de alıp içlerine kabul etmişlerdi, aradan yıllar geçiyor aramızdaki bağlar daha da kuvvetleniyordu. Günlerden bir gün Ayşe teyze geldi, okulun sobasını yakmaya çalışıyordum bir yandan da Ayşe teyzeyi dinliyordum. O minicik gözlerini kocaman kocaman açıp -Kızım artık evlenme vaktin geldi, hayat yalnız geçmez köyün en yaşlısı olarak bu görev bana düştü, seni köyümüzün ileri gelenlerinin oğullarından Zeynel ağanın oğlu mühendis Berat’la evlendirelim, hem o da senin gibi okumuş mutlu olur gidersiniz a kızım dedi?
Normalde olsa böyle bir teklife sinirlenir çok sert tepki verirdim ama karşımdaki köyün en yaşlısı ve en saygıya layık insanıydı belli ki beni düşünüyordu. O yüzden ses tonumu iyice kısıp onu incitmeden böyle bir şeyin olmayacağını söyledim çok üzülmüştü -Sen yine de bir düşün kızım. Deyip gitti.
Daha içimde bir aşkı bitirmeden nasıl başka biri ile evlenebilirdim, Hem sevmek gerekmez miydi? İçimde alev alev yanan aşka ihanet edemezdim ki! Ayrıldığımız halde onu hâlâ ilk günkü gibi seviyordum, aradan tam bir hafta geçmiş Ayşe teyze bütün verdiğim cevaplara rağmen ikna olmamıştı ve nihayet beni sadece tanışmaya ikna etmişti.

Beratla buluşacaktım, iki konuşup güzelce olmayacağını söyleyecektim. Buluşma günü geldiğinde berat beyaz bir atla okulun bahçesine geldi, indi atından aman Allahım bir an kartpostaldan fırlamış sandım, o kadar yakışıklıydı ki hiç köy insanı gibi değildi. Kibar, bilgili ve görgülüydü. Düşündüğüm gibi bu ilk buluşmayla kalmamıştı, artık her gün buluşuyor beraber saatlerce konuşuyorduk. Nihayet evlenmeye karar verdik artık onu sevmeye başlamıştım. Evimin kadını, çocuklarımın anası moduna yavaş yavaş giriyordum. Berat sürekli eve bir şeyler alıyor, düğün hazırlıkları yapıyordu, pek bir heyecanlıydı onun bu heyecanı beni de motive etmiş tüm ailemle biz de harala gürele çeyiz yapıyorduk.

Evlenme günü gelip çattı, kurbanlar kesildi ayaklarıma, testi dolusu altınlar döküldü başımdan, güllerden bir yolda yürüdük, her şey o kadar güzeldi ki! İçimden geçirdim hayır bu bir rüya, gerçek olamaz ama gerçekti ben de an be an bu mutluluğu sindiriyordum. Sonra Beratın cirit oynadığı arkadaşları geldi gösteriler yaptılar, hayranlık içinde izliyordum. Tam o sırada Beratın bindiği at düştü ve beratta yere kapaklandı. At can çekişir gibi kıvranmaya başladı yerde, Berat ayağa kalktı, ağzının kanını ceketinin koluyla sildi, davulcunun silahını alıp ata ateş etti, at bir iki can havliyle hareket edip cansız düştü yere. Şaşkındım herkes suspus olmuştu, koşa koşa gittim Berat’ın yanına ona bir tokat attım. -Neden yaptın neden? İki ağaçla kırılan ayağı bağlardık neden vurdun onu diye ağlaya ağlaya yumruklamaya başladım.
Berat ellerimi tutup -Buralarda ayağı kırılan atı vururlar dedi.

İşte o gün anladım, ne kadar da okumuş olursa olsun Beratta bir köylüydü ve okumakla sadece diploma almıştı, ben ise hayatımın dersini almıştım.
Döndüm Berat’a baktım ve dedim ki -Sen bugün o kurşunu ata değil yüreğime sıktın evlenmiyorum seninle.
Ve ağlayarak annemin yanına gittim, sarıldım ikimiz de saatlerce ağladık -Anne atları vurmasınlar diye!