Suskunlar Sokağı

• 12 Şubat 2017 Pazar 00:44:39

Anlatsam ihaneti yalnızlığı sana gözlerimle anlayabilir misin okuyabilir misin? Ağlarken gözlerimdeki isyanı görebilir misin? Nedir yalnızlık tek başına yaşamak mı? Tek kalmak mı? Kendini dinlemek mi? Muamma! Yalnız kalana sormak gerekir tabi ki sorulabilirinse!
Erkek kadına dedi ki, saçların da tel tel dökülüyorum kokladığım ve sen terk ettiğin o günden beri, güneşimdin beni benim üzerime doğan, ama şimdilerde karanlığım oldun koştuğum uçurumum oldun…

Sustu kadın başını önüne eğdi…

Bende sen gibi yaralıyım sanma ki mutluyum… Pişmanım şimdi… Terk edildim terk ettiğim gibi… Senin gibi paramparça oldu gönül coğrafyam, ben bunu hak ettim…
İkisi de sustu… Zaman sustu… Gece sustu… Gündüz sustu…
Bir daha ne zaman konuştular bilinmiyor… Nereye ne zaman nasıl gittiler bilen gören yok.
Oysa adamın gecesine gündüz, kadının karanlık gündüzüne taze güneşler doğacaktı…
Belki de burada doğmadı o güneşleri, başka bir coğrafyada doğdu, onlarda takip ederek gittiler… Kim bilir… Belki de…

Yalnız sokağın başına kadar birkaç damla kan vardı kaldırımda, ondan sonra ne kan vardı ne de bu iki ayrılık acısını yaşayan iki beden! Gönül bu, her coğrafyasında bin bir umutları taşıyan ve çizen çizdiren... Şehrin tüm hasta haneleri arandı, her musalla taşına bakıldı yoklardı, suskunlukları ile sanki susmuş yok olmuşlardı… Belki de yeniden sessizce gönül coğrafyalarında, ayrı şehirlerde tekrar aşklarını yaşamaya devam etmişlerdi. Herkes bu duygu içinde, bu hislerin etrafında fikir birliği etmişçesine düşünüyor ve gülümsüyordu. O günden sonra bu sokağın adı “Suskunlar” sokağı olarak kaldı…

Bilinmezdi bazen gönül kelimeleri yeniden yazar ve şekil verirdi gönülde… Ve ayrı hissettirirdi bilinen kelimelerin hislerini duygularını…
Mehmet Aluç

Beğen