KİTAP
MÜZİK
ATÖLYE
HAYAT BİR SAVAŞTI
Evet, haklısın seni hiçbir zaman anlamadım.
Yaşamın içinde kazanmak namına yaptığın oyunların yalan olarak yüzüne bir bir çarpmaya başladığı anlarda sızlanırdın hep.
Kendini düşünen biri değildin. Çevrendeki insanları mutlu etmek için ufak pembe yalanlar diziyordun.
Yalanlar zamanla siyaha dönüyor, renkleri bozuluyordu.
Hangimiz yalanlar söylemiyorduk ki? İçindeki bulunduğumuz zor durumdan kurtulmak için.
Evet, haklısın seni hiçbir zaman anlamadım.
Kendime bile anlatamadım seni. Sorulan sorulara bile “ben bile anlamadım ki” demek zorunda kaldığım anlarda yaşanmışlıkların saldırısına maruz kalır, bir kere daha düşünürdüm.
Bencilliğinin, pembe renge bürünmüş yalanları içinde kayboldum.
Ağlayamadığım, anlatamadığım ve dile düşmeyen o kadar duygular var ki, sen bile görsen yığılır kalırdın.
Hayat, bir savaştı.
En büyük hatan; bu savaşın kendi içinde kendinle olması gerektiğini bilmemendi.
Herkesi kendine rakip gördün.
Her şeyin en iyisi senin olmalıydı.
Oysa hayat bir savaştı, kendinle yapman gereken.
Kelimelerden resimler çiziyorum sana. Anlamıyorsun.
Gecelerin nasıl işkence olduğunu anlamıyorsun.
Aldığım nefes, doğan güneşimsin diyorum.
Bakan gözlerim, duyan kulağımsın diyorum.
Anlamıyorsun.
Bencilliğinin, pembe renge bürünmüş yalanları içinde kayboldum.
Gidiyorsun.
En sonunda ikimizde anladık ki ne sen beni anladın ne de ben seni.
Anlamadık, anlatamadık, anlaşılamadık.
Derler ya “kör ölünce badem gözlü olur.”
Aşkımız bitti badem gözlü olduk.
M.Ö./2008
YORUMLAR
maalef öyle. hayat bir zamanlar birlik beraberlik sevgi dayanışma idi, şimdiki adı mucadele savaş olmuş. hem bireysel hem toplumsal bir yara. siz özel birisine yazmışsınız. gayet hoş akıcı ve akılda kalıcı. yüreğine sağlık çiğdem hanım
Yazınızı okuyunca çok sevdiğim bir söz vardı o aklıma geldi; ''beni bir sen anladın sen de yanlış anladın''...çok anlamlı ve çok içten bir yazıydı,anlamayanlar adına yazılan...
Sevgi ve selâmlarımla...
cemrece tarafından 6/26/2008 3:14:57 PM zamanında düzenlenmiştir.
Kelimelerden resimler çiziyorum sana. Anlamıyorsun.
Gecelerin nasıl işkence olduğunu anlamıyorsun.
Aldığım nefes, doğan güneşimsin diyorum.
Bakan gözlerim, duyan kulağımsın diyorum.
Anlamıyorsun.
Bencilliğinin, pembe renge bürünmüş yalanları içinde kayboldum.
Gidiyorsun.
En sonunda ikimizde anladık ki ne sen beni anladın ne de ben seni.
Anlamadık, anlatamadık, anlaşılamadık.
Derler ya “kör ölünce badem gözlü olur.”
Aşkımız bitti badem gözlü olduk.
canım benim
senin bu içten kaleme almanı çok seviyorum
güçlü bişr kalemin var
anlamayanlar
anlarlar diye bekliyoruz...
öpüyorum yüreğinden
