Easton Adında Bir Kasaba

• 25 Temmuz 2013 Perşembe 09:29:10

Easton değişiyor Eunice. Bu değişime ayak uyduramadığımı düşünüyorum. Kasaba belki aynı kasaba ama yüzler farklı. Halbuki benim yaşımdaki birinin buna hazırlıklı olması gerekir: Ed Warren bakkalı oğlu Harry’e devretti; benzin istasyonunu Gus’ın yeğenleri işletiyor, vesaire...

Ama değişim bundan ibaret değil Eunice. Farklı insanlar yerleşiyor Easton’a: Burayla bağı olmayan, akrabaları kimbilir nerede yaşayan insanlar. Tam olarak da yerleşmiyorlar aslında; ev alıp gidiyorlar. Sonra ya 4 Temmuz’da ya da Pazartesileri de tatil olan haftasonlarında uğruyorlar. Komşuların yeni gelenlere satılmış evleri, bizimkine karanlık gözlerle bakıyorlar Eunice.

Bir de günübirlik gelenler var. Ya Edwards’ların çiftliğine uğrayıp organik sebze, meyva topluyorlar, ya da Silverman’lara uğrayıp Noel için ağaç kesiyorlar. Sözün kısası ‘kırsal’la haşır neşir oluyorlar dört saat yirmi iki dakikalığına. New York’a ya da Boston’a döndüklerinde çevrelerindekine ballandıra ballandıra Easton’ı anlatıyor olmalılar ki her seferinde daha büyük kalabalıklar geliyor. Bazen “Onlar buradaysa, şehirlerde kimse kalmamış olmalı” diye düşünüyorum. Haftasonları kafamı dinlemek üzere Boston’a gitmeyi hayal ediyorum. Ediyorum da, gözüm kesmiyor. Ya şehir boşalmamışsa? Haybeye iki buçuk saatlik yola git; sonra da gerisin geriye dön. Benim yaşımda böyle maceralara kolay kolay cesaret edemiyorsun.

Geçenlerde Aspentuck gölüne, yürüyüşe gittim. Evliliğimizin ilk yıllarında gelirdik seninle. Aklımda Peter’a hamile olduğunu bana orada söylediğin kalmış. Belki de evde söylemiştin. Haberin sevinciyle aklım başımdan gitmiş olmalı ki, nerede olduğumu bile hatırlamıyorum. Peter yürümeye başladığında da Aspentuck gölüne geliyorduk. İlk defa beyzbol sopasını da orada eline almıştı. Kopamadı beyzboldan. Neredeyse bu yüzden liseyi bitiremeyecekti kereta. Şimdi ise gölün civarındaki arazileri golf sahası yapmışlar. Emekli maaşımdan geleni bir hafta biriktirebilirsem, orada haftaiçi yarım günlüğüne oynamama izin veriyorlar. Tabi kulüp üyesi olmadığımdan kafeteryasında yemek yememe izin yok. Olsa ne olacak ki? Ton balıklı sandviçe on altı dolar mı sayacağım?

Yıldönümünde seni ziyarete geldim. Mezarlık bir kalabalıktı, sorma. “Acaba?” dedim, “Benden başka birileri de mi seni hatırladı?” Saflık işte. Bizim kuşağımız ya çoktan mezarlıkta, sana komşuluk ediyor, ya da Saint Joseph bakımevinde gün dolduruyor. Zaten gelenler de Easton’dan değildi: Bir sürü işsiz güçsüz genç, bir o kadar gazeteci... Herkesin elinde fotoğraf makinesi, hayalet kovalıyorlar. Neymiş, aklı evvelin biri çalılarda bir çift kırmızı göz görmüş. Sana çiçeklerini vermek için epey bekledim. Neden sonra yağmur başladı; hayalet avcıları da bunun üzerine ana caddede yeni açılan kahveciye gittiler. Sorsalar söylerdim hayaletlerin çalılardan değil, anılardan baş uzattığını. Ama kimse sormadı. Artık yanlış anlarım diye saati bile sormuyorlar bana. Gücenmiyorum değil hani.

Göle gitmeden önceki sabahların birinde oğlumuz Peter aradı. İnsan onun sesini duyunca “Hayırdır” demeden edemiyor. Haftasonu değil, Şükran Günü değil, Noel değil ama aradı işte. Ben daha “Siz Los Angeles’a uçmuyor muydunuz?” diye soramadan lafa girdi senin oğlun:

“Sanırım kokpiti ele geçirdiler. Hosteslerden biri bıçaklandı; önde oturan bir yolcuyu da öldürmüş olabilirler. Uçak garip manevralar yapıyor. United Airlines’ı arayıp, onlara durumu anlatabilir misin? 175 nolu Boston-Los Angeles uçağındayız.”

İlkin duyduklarıma bir anlam veremedim. Demek hala uçaktaydılar: Peter, eşi ve iki yaşındaki torunum Sammy. Kendimi toparlayınca Easton polisini arayıp durumu anlattım. Beklemiyordum ama beni ciddiye aldılar. Bir gelişme olursa beni arayacaklarını söyleyip kapattılar.

Farkında olmadan bahçeye çıkmışım. Ayaklarım beni ıhlamur ağacının altına götürmüş. Mevsimi de geldi; öyle güzel kokuyorlardı ki. Ağaca yaslandım. Tepemden komşuya doğru uzanan kalın dala salıncak kurmaya çalıştığım günler aklıma geldi. O büyüdükten sonra salıncağı ne yaptığımızı hatırlamaya çalıştım; bulamadım.

On dakika bile geçmeden evin telefonu tekrar çaldı. Ben polisten haber bekliyordum ama arayan Peter’dı.

“İşler burada kötüye gidiyor baba. Bir hostes bıçaklandı. Görünen o ki korsanların ellerinde bıçakları ve göz yaşartıcı spreyleri var. Söylediklerine bakılırsa bombaları da varmış. Uçağın içindeki durum giderek kötüleşiyor. Yolcuların bir çoğu iyi değil; herkes sağa sola kusuyor. Uçak ani ve sert manevralar yapıyor. Artık uçağı pilotun uçurduğundan emin değilim. Sanırım giderek alçalıyoruz. Chicago ya da bir başka yere gitmeye ve orada bir binaya çarpmaya çalışacaklarını duydum. Dert etme baba; eğer böyle bir şey olursa bir anda olur, olan biteni anlamayız. Aman Tanrım! Aman Tanrım!”

Bu noktada telefon tekrar kesildi. Kesilmeden önce bir kadının çığlık attığını duydum ama Peter’ın karısı mıydı, bilemedim. Belki haberlere çıkmışlardır diye televizyonu açtım. İkiz kulelerden birinde yangın haberi vardı. Ekranın altında haber olarak geçmelerini diye beklerken bir uçak gelip diğer kuleye çarptı. Öyle tepesinden filan değil, tam göbeğinden kuleye girdi. O anda anladım onun Peter’ın uçağı olduğunu.

...

Ara ara gözüm bahçedeki ıhlamur ağacına takılıyor. Diyorum ki: “Eski günlerdeki gibi denesem, bir halat atabilirim o dalın üstüne.” Bir bunu yapmaya gücüm kaldı.

İtalik yazılar gerçek telefon kayıtlarından alınmıştır. Serbest çevirileri bana aittir. - İlhan Kemal