Web Zaman Damgası

MAHALLENİN ÇOCUKLARI

Eskiden
Bizim mahallenin delikanlıları
Bir başka çocuklardı dostum
Bir başka çocuklardı
Aç çakallarla dövüşecek kadar
Rengi karaydı bakışlarının
Bir asaleti vardı hatta
Yerden bile kalkışlarının

Delikanlıydı onlar
Mahallenin delikanlılarıydı
Bakmayın kanlarıyla
Delinin beraber olduğuna
Yerin iyileri bir yana
Göğün melekleri dahi
Onların hayranlarıydı

Onlar ki
Gözleri uykusuz
Yürekleri korkusuz çocuklardı
Fakat tamaha tekme atan bir hoca
Ne zaman cehennemden bahsetse
Her birinin korkudan
Dudakları uçuklardı

Bizim mahallenin delikanlıları
Bir başka çocuklardı dostum
Bir başka
Her şeyden önce insana
İslamca bakarlardı
Buram buram mana kokan gecelerde
Önce teheccüde kalkarlar
Sonra uyuyan kardeşlerinin
Çoraplarını yıkarlardı

Eskiden
Bizim mahallenin delikanlıları
Farklıydı dostum farklıydı
Kiminin sevinci bir lokum
Kiminin midesi
Kuru bir ekmeğe mahkûmdu
Ama dipdiri vicdanları
Sanki sesi aşan bir hızla onları
Dünyanın öbür ucuna taşırdı
Bundan böyle tok gözleriyle
Zengin gönüllerinin içinde
Sadece Etiyopya'nın
Aç çocukları dolaşırdı

Eskiden
Bizim mahallenin delikanlıları
Arıydı, duruydu, saftı
Sanki her biri altındı, gümüştü
Ama dün şöyle bir baktım
Her şey tersine dönmüştü
Bütün insanlar küçülmüş
Sadece burunları büyümüştü

Mesut ÖZÜNLÜ

* Bu şiir; doksanlı yılların başlarında hızla yükselişe geçen, akıldan çok duygunun, kişilikten çok aidiyetin, etkinlikten çok edilgenliğin hâkim olduğu İslamcı gençliğin trajik ironisini betimlemektedir. Nitekim bugün dahi bilgiden çok hisle beslenen, doğallıktan uzak, kişiliği sorunlu, deyim yerinde ise ayakları yere basmayan bu düşünce sarmalının, Müslüman toplumlara ve dünyaya sunacağı fazla sadra şifa bir gerçeklik de yoktur ve hiçbir zaman da olmayacaktır. Ancak bu yıllarda İslamcı gençliğin içerisinde fedakâr, içten ve samimi görünen bazı prototipler de yok değildi. Lakin bu durum, hep bir tarafın tek yönlü özverisine dayandığından, ileride onları; deyim yerinde ise, tıpkı yıllarca sıkı diyet yapan birinin birdenbire kendisini tutamayıp bir gün eline geçirdiği her şeyi "benim!" diyerek yeyip bitirmeye kalkışması gibi bir bencilliğe, dahası kınadıklarıyla sınanan kibirli bir yenilgiye, en vahimi dinden ve insanlıktan çok uzak acımasız zalimliklere savuracaktı. Zira Müslüman toplumların sorunlarının dine rağmen dincilik ve cemaatçilikle çözülemeyeceği, dolayısıyla bunun çok boyutlu bir uygarlık problemi olduğu açıkça ortadadır. Bizi bu kısır döngüden; çok yönlü, özgür bakışlı, okuyan, sorgulayan, baskıdan uzak, kula kulluğun din cilalı en büyük kuklacılık olduğu gerçeğini her daim aklında tutan, çalışan didinen, vatanını ve milletini seven, abartılı değil ayrıntılı bakan, yazan, düşünen, üreten; sadece sade ve samimi bir dindarlığı önceleyen (tabii özgür iradesiyle), dine olduğundan çok anlamlar yüklemeyen, dahası dine ve dinsizliğe ön yargıyla bakmayan bilgemeşrep beyinler kurtaracaktır.