Web Zaman Damgası

Ateşimi Külledim

[ italik ]
denizden uzak martılar kendini çöle vurup ölüyorsa
denizin dalga dalga çöle akma zamanıdır
yok eğer akmıyorsa…
bilsin ki bu an, denizden vazgeçme anıdır

[ /italik ]

kaç zamandır seni beklemiyorum, o otobüs durağında
ele güne karşı bileğimde kelepçelerle
geçmiyorum sokağından

üstüm başım kan revan
siren seslerine karışmıyor çığlığım
ismim okunmuyor polis telsizlerinde
o dikenli tel örülü bahçenizin tellerinde, ellerimi kanatmıyor um

gölgemi bile görmüyorsun artık, sizin mahallede

oysa…
mabedim bilirdim sokağını
kaç gece sabahladım o sokak lambasının altında
pencereden siluetini görünce, kaç kez “seni seviyorum”diye fısıldadım
gecenin karanlığına

artık postacıların bile bilmediği adreste yim
kimliksiz im
künyesiz im

o uykusuz tünek siz şiirler gibiyim
kan çanağı gözlerle kuşluk vakitlerine kadar yazılan şiirler gibi
o şiirler gibi yorgun
o şiirler gibi yaralı

v
a
z
g
e
ç
t
i
m
vazgeçtim artık, senin duvarlarına çarpa çarpa yol aramaktan
arabesk konserde kendini jiletleyen hapçılar gibi
kendimi kanatmaktan vazgeçtim

anımsıyorum da…
kaya çatlağın da açan bir çiçeğin direnci ile sevmiştim seni
sen paslı kılıçları sürt tükçe yüreğime
çifte su verirdim yüreğimin çeliğine
kuşanırdı m pusatı mı
hasretin feriştahına kafa tutardım

rüzgarıma tembih ettim
artık senin saçlarına esmeyecek
ateşimi külledi m...
sana bir kıvılcım bile düşmeyecek

sesin yankılanmaz artık dağlarım da
sana akmaz nehirler im
çağıldayarak

dilim lal
şiirlerim sürgün artık
kırgın kalemim, sana bir kelime bile yazmaz

biz artık öyle uzağız ki birbirimize
dağ dağa kavuşur...
bizim yolumuz birbirine kavuşmaz