Web Zaman Damgası

YAĞMURDUM ŞAİR NAİLİ SOKAĞIN DA

(((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((
YAĞMURDUM ŞAİR NAİLİ SOKAĞIN DA )))))))
(((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((
))))))))))))))))))))))))
((((((((

( BİRİNCİ BÖLÜM )

Her çeşit ölümler tarafından kolay harcanır bir can olmuştum
Sen de yanımdaydın o zamanlar sevgili İstanbul’um !
Tüm düş kırıklıkların da acıları hep karşımda buldum
Yine o zamanlar ben çok,
Hem de pek çok katil umutsuzlukların yemi oldum…
===
İstanbul’un tanrı’sız semtlerin de
Bu sokak senin, şu sokak benim derken kahrolurdum !
Aylak aylak ölümüne dolaşmaktan değil,
Ben her köşe başını dönerken
Olanca gücümle yüreğimin gözlerine fer doldururdum
Ve köşe başlarını döner dönmez daha hüsrandan yorulurdum…
===
Geceleri denize karşı sürekli sessizlik uluyan
İstanbul’un tenha ölüm sokaklarında kendimi unuturdum
Boynum da bir ayrılık sicimiyle
Meyhane meyhane dolaşıp dururdum
Kim ne zaman ararsa o an ölüm de olurdum
İşte ben hep öylesi bir adreste hazır bulunurdum !!!...
===
Ceset ceset ederdi ruhumu ben de ki pür telaş !
Senin anlayacağın öyle olurdum ben be İstanbul arkadaş !
Yitik sevgilinin düşleri zaten ıssız gecelerime yoldaş
Ben ki, onun yüzünden iç dünyası canhıraş !
Üsküdar da, Şair Naili Sokağı’nın düşması ayazların da
Hiç sahip olamayacağım arzularla o günler de sarmaş dolaş…
===
Ben mutsuz oldukça görünen sebep ise,
Adeta kendi kendimin inadına onu seviyormuşum gibiydi
Öyle yapıyordu bana içim de olan yabancı kişi
Aynen öyle çelişkili çelişkili !
Az yaşam borçlanmadım bu huyum için ona yani
Yani az teselli etmedi İstanbul bunun için beni…
===
Yalnızlık bombaları patlardı durmaksızın ruhum da !
Kaşık kaşık dalardım o haldeyken Üsküdar’ın mehtabına
Üstelik hiç aldırış etmeksizin infilak sonrası ruh parçalarıma !
Şair Naili Sokağı’nın sipsivri ıssızlığı saplanırdı
Tam da o anlar da sevgi yoksunu şu cılız canıma !...
===
İstanbul’un yağmurlara küskün olduğu
Kimi sabahsız geceler de
Ben yağardım İstanbul’un yerine
Ben yağardım sağanaklar dolusu yağardım hem de
İki gözüm iki çeşme !
Ve kan çanağı gibi olurdu hem de !...
===
Tufanlara inat yağardım kıyasıya !
Bütün Şair Naili Sokağı şahit olurdu bu gözyaşlarıma
Cenneti en çok andıran günlerin güzel Üsküdar’ını
Cehenneme çevirirdi yaşadığım o yitik aşk bana
Sor istersen inanmıyorsan ey İstanbul’um kırılmam sana
Sor ömrüne ve ömrüme bir midye gibi tutunan o cellat yıllara !...
===
Omzun da taşımıştı eski dostum beni asık suratlı bir gece de
Kalkamıyormuşum tahta sandalyeden
Biz, yani ikimiz o meyhaneden gitmek isteyince
Ruhumun tortusu çökmüştü sanki her fon dip de,
Salacak’ta ki salaş meyhanenin gıcırdayan sandalyesine…
===
Sarhoş etmiştir ayrıca İstanbul’un dostluğu da beni muhtemelen
Lakin yitik aşkımın düşlerini koluna takıp İstanbul acilen
Sürüte sürüte getirmişti onu bana uzak memleketinden
Dahası ayrılık marka şarabımı arkası arkasına fondiplerken
Hem nasıl kalkabilirdim, nasıl ?
Ben yorgun ve gıcırdayan o tahta sandalye yorgunken ?...
===
Ruh parçalarım darmadağınıkken toplaya toplaya
Götürmüş o eski dost beni yine de şefkatli omuzlarında
Salacağın bilmem kaçıncı denize inen sokaklarından ta en yukarılara
Vefasız bir aşkın yenik artığı cesedimi fedakarane taşıya taşıya
Döküldüğümü hissederdim onun tarafından taşınırken
Duygu parçacıklarımın loş ışıklı köhne kaldırımlara...



İSMAİL HAKKI GÜRCANOK
İST. / SALACAK