Web Zaman Damgası

YAĞMURDUM ŞAİR NAİLİ SOKAĞIN DA

( BİRİNCİ BÖLÜM )


Her çeşit ölümler tarafından canı çok kolay çiğnenir olmuştum
Sen de yanımdaydın be ey canım İstanbul’um !
Hepsinde de acıların kara vicdanını karşımda bulurdum
O zamanlar ne çok,
Hem de ne çok katil düşlere yem olurdum…
=====
İstanbul’un Tanrı’sız sokakların da ben hep kahroldum !
O sokak senin, bu sokak benim,
Adeta uyuşan beden yorgunluğundan acı duyamaz olurdum
Ben sadece umutlara yalvara yakara yoruldum
Denize karşı uluyan İstanbul’un tenha ölüm sokaklarında
Gün yirmi dört saat acılarıma sanki bir soluk olurdum
Boynum da yağlı ayrılık iplerleriyle
O meyhane senin, bu meyhane benim gezip dururdum
Adresim ise ölüm, daima ölüm !
İşte ben hep o adreste oturdum !!!...
=====
Ceset ceset olurdum ve bazen pür telaş !
Vefasız bir sevgili yüzünden senin ana kucağı sokaklarına,
Öyle olurdum be ben Ey İstanbul arkadaş !
Çoğunda da yitik sevgilinin düşleri olurdu geceme zoraki yoldaş
Ben ki, iç dünyası her an canhıraş !
Üsküdar da, Şair Naili Sokağı’nın o intikamcı ayazların da
Ve hiç bir zaman benim olmayacak şeylerle hep sarmaş dolaş…
=====
İnadına severdim o yitik sevgiliyi ben’den uzaklaştıkça, inadına
Az teselli etmezdin beni sen ey İstanbul arkadaş !
Az hayat borçlanmazdım ben sana,
Verdiğin tesellileri geri ödeyemeceğimi bildiğin halde oysa
Yine de tüm iç güzelliklerini getirip yığardın şu hüzünlü ruhuma
Yığardın arkadaştan da öte,
İstanbul sen var ya ?
Sanki bir vefa ana !!!...
=====
Yalnızlık bombaları patlardı hiç durmaksızın bağrım da !
Göz göz kaşıklardım mehtabını aldırış etmeden ruh parçalarıma
Şair Naili Sokağı’nın sipsivri ıssızlığı saplanırdı cılız varlığıma
Küskün olurdun kimi geceler sen yağmurlara,
Ben yağardım sana
Sağanaklar dolusu yanaklarla
Gök yerine ey İstanbul ben yağardım sokaklarına !
Hıçkırıklarımın çoğunu hapsederek içime
Ama yine de iki gözüm iki çeşme !…
=====
Tufanlara inat
Bütün Şair Naili Sokağı şahittir bu gözyaşlarıma
Cennetlik günlerin güzel Üsküdar’ını,
Cehennem ederdi yaşadığım yitik aşk bana
Sakın unuttum deme İstanbul, sakın unuttum deme ha !
Sor istersen beni,
Sana bir midye gibi tutunan o cellat yıllarına !...
=====
Omuz da taşımıştı eski bir dost, asık suratlı nemrut bir gece de
Kalkamıyormuşum yığıldığım tahta sandalyeden meyhanede
Ve dönerken Salacak’ta ki o salaş ölüm meyhanesinden
Yitik aşkımın düşlerini de koluna takıp İstanbul sen,
Sürüte sürüte getirmiştin bana onu uzak memleketinden
Ayrılık marka şarabımı henüz bitirmeden
Sarhoş olmuşum zil zurna o gece meğer ben,
Onun derin özlemlerine tam teslim olurken…
=====
Ruh parçalarım darmadağınık olarak
Götürmüş o eski dost beni şefkatli omuzlarında
Salacağın bilmem kaçıncı denize inen sokaklarından
En dik yokuşlarına
Döküldüğünü hissederdim onun tarafından taşınırken adeta
Duygu parçacıklarımın loş ışıklı taş sokak kaldırımlarına...
=====
Zaman zaman ayılırmışım o vefalı dostumun omuzlarında
Ve sonra yine dönermişim aynı sarhoş dünyama
Can çekişir gibi mırıldanırmışım arada sırada,
Giderken o dostun omuzların da
Lakin nasipsiz aşkımın ismi her defasında,
Yeniden tünermiş hep gelip gelip dilimin ucuna !…

(İKİNCİ BÖLÜM)

Şarap değildi ki sadece;
O salaş meyhane gecesinde insanın ruhunu kükreten,
Bir balyoz gibi inerdi özlemler yüreğine yüreğine !
Daha içmeden hem de,
Daha sürünmeden yerlerde !…
======
Hem vefasız, hem yitik sevgili benliğimi tuz buz ederken
Dertlerimin gerçek hamalıydın ey gerçek dost İstanbul sen !
Bu çektiklerime benzerdi ben de hep işte
Bütün son’lar zaten
Bir gün gerçek şahane son’u duyacaktır o bu can artık yaşamazken
O kez olmayan beni tabi ki çok geç öğrenecek birilerinden
Saklı yaşadığı o yerden…
======
Birlikte ölürdük İstanbul seninle, birlikte vede kıyasıya hep
Yitik sevgili yüreğime kendi yokluğunu doldururken lebalep
Sen de biliyordun bunu İstanbul, sen de biliyordun unutma !
Getirirdin yitik sevgilinin düşlerini ta sılasından yüreğimin yanıma
Kendice güya,
Bu bir iyi niyet gösterisi olurdu İstanbul’un bana
Bir anlayabilseydi ki onun düşüyle ben oysa,
Nasıl da kanlar içinde kalırdım ben öyle,
Yoksul İstanbul gecelerinin tam ortalarında…
======
Zaman yine yaşadığım o Üsküdar zamanlı dilimler
Yani yine o eski kapkara akrepli anları taşıyan saatler
Yürek gözlerimin önüne geliyor o zaman ki küflü resimler
Özellikle de Şair Naili Sokağı’nın
İsrarla cesedimi esir aldığı işkence yüklü geceler…
======
Dinsiz yangınlar yaşıyordum
Beni yaşamdan koparan yokluğundan beridir ayrılık marka
Sağımdan solumda akışan cehennemli anlar benimle alev yarışında
Sığınacak yerim yoktu İstanbul, ayrılık varken başta
Sığınacak bir yerim senden başka ?
Ölüm ise o ayrılıktan sonra,
Hep acele ederdi zaten bana…
======
Belki bir acı, bir başka acıyı öldürürse rahat ederim diye;
Adeta teşvik ediyordum kendimi yeni yeni zehirlere,
Say ki,
Koruyucu aş’ımı da kendi ölümümden üretiyorum deneye deneye.
Yitik bir aşk yetmiyormuş gibi bana bir de,
Bir de, seni severdim İstanbul, seni bir de
Her derdimin üstüne
Üstelik çok yakında seni de terk edip gideceğimi bile bile…
======
Gelip çatımıştı nihayet o büyük ayrılık günü
Yokları var edecektim gittiğim yer de el değmemiş düşlerle bir daha
Vakit tamama az vardı, ikinci ayrılık bombamın patlamasına
Bilirim veda’sı zor olurdu her türlü ayrılıkların
Hani olmasa da topraktan bir mezarı yaşanan acıların
Anlaşarak dahi ayrılmış olsa bir insan
Hep tek ayak üzerinde olur ondan sonra ki tüm yaşamaların
Lakin yoktur tedavisi sevda bulaşığı azgın ayrılıkların !…
======
Bil ki sen olacaksın İstanbul, yine sen gitsem de yanımda
Nasıl yitik aşkımın düşleriyle oluyorsam
O yokken bile yine baş başa
Tazeliğinize hasret kalacağım ama sizlerin bir farkla
Daha da çok muhtaç olacağım düşlerinize bütün ruhumla
Yoksa sizsiz uymazdı mutlaka,
Bu türden bir yabanıl yalnızlık asla bana !…
======
Yazık olacak gittiğim yerlerde ancak
Sahibi yanında olmayan sevgilerime birlikteymiş gibi yaşamak
İstanbul sen ve o vefasız yar bil ki,
Her zaman yüreğimin baş köşesinde olacak
Öyle serpilmişlerdi ki,
Keşkelerimle özlemlerim giderek içim de,
Şimdi o duygularımın hemen hepsi daha çok boy atacak
Canımı linç edebilecek nitelikte hepsi azametli olacak !…
======
Aslında çekip gitmeliydim saklanarak camdan bir koza içine
Şair Naili Sokağını uzaktan da olsa mehtaplı bir gece
Neyseki yapıştırmıştım resmini yüreğime
Son bir kez bir daha görüp öyle gitmeliydim belki de
Vedasız ve demirden bir yürekl eşliğinde
Sevgilerde ki tahammül sınırımı öğrenebilirdim hem öylece
Ama ayrılık saati geldiğinde
Bir de dönüp baktım ki kendimden içeriye
Meğer ramak kalmışım bitip tükenmeye !!!.....


İ.HAKKI GÜRCANOK
….İst. / SALACAK….