Web Zaman Damgası

BULUTUN RENGİ ...

Eskiden, çok eskidendi;
Hiç de fazla etkilemezdi,
Yüreği alkol kokan o şarkı beni.
Duyardım bazen orada burada,
Bazen de tarafımdan mırıltılar halinde söylenirdi
Takmazdım daha doğrusu,
Önceleri ben o eski şarkıyı pek yüreğimin kafasına…

Sevmeye görsün bir insan ama,
Öyle değişirmiş ki her şey o insanın ruhun da
Keşke aşk sırf sevmekten ibaret olup,
Anıldığı yer de donarak kalsa ?
Ya bir yürek sürekli terk edilmek korkusuyla yaşayınca,
Kaynar ruhun sahibi öyle bir şarkının cehennemi kıvamında
Hemen ezber olur bu şarkı senin titreyen dudaklarında…

Önceden hiç fark etmediğin bu türden nağmeler
Şaheserin olur artık sen de yarinden ayrıldığın günler
Kendi ölümünün tek müziği gibi yansır adeta,
Öylesi bir günün ardından senin masum kulaklarına...

Hele bu gibi yitik bir şarkıya dayanmasını bilmelisin
Çünkü o şarkının hikayesini sen bire bir yaşayıp bilensin,
Yani her aşığın olduğu gibi senin de var öyle bir eserin
İlk tınısını bile duyduğun an da varlığını heba edersin !...

Gözün kör, kulağın sağırdır dahası tüm yabancı namesel seslere
Dirilir yüreğinde ki tozlanan duyguların o şarkı aklına her geldiğin de
Başlarsın sen isyanlara ve inlemelere
Bir günün bin yıla denk düşünce !
Bir gün rakı, bir gün şarap sunarsın sen kendi ömrüne...

Abdullah Yüce söylerdi o şarkıyı bir taş plak da,
“Bulutun Rengi Vurmadan Cama…”
Damıtır bu şarkı ölümlerini geçerken ciğerinden yüreğine
Sanki bir cenaze müziği etkisiyle sarsılır ruhun birden bire !
Sensindir sen artık, ayrılık sonrası bu malum cenaze !!!...

Dağılırlar küflü nağmeler bir bir tüm kılcal damarlarına
Aşk’tan çok, ölümü yakıştırırsın sen kendi mevcut varlığına
İlahi bir aşk gibi yapışıp kalır anılar canının en zayıf tarafına
Ve savrulup durursun hep o şarkının kanatları altın da
Kaybolup giderken büyülü nağmelerin furyasıyla !…


Çok büyük konuşmamalıymış meğer ki bir insan
Ahenkli bir mırıltı,
Veya bir sokak şarkıcısının sunduğu çatlak bir ses,
Asla burun kıvırmaya gelmez !
İlk kez duyduğun bir şarkı bile,
Halka halka büyür yüreğin de, sana olacağı hiç belli etmez...

Püskürtür duygularını ıssız sokaklara ve meyhanelere
Tekleyince yüreğin sanki kurtuluşa doğru sendelersin
Ve konuşur senin yerine derin derin,
Biri dolup, biri boşalan o teselli kadehlerin !…

Bırak ki “Bulutun rengi vursun” ruhunun camına,
Paslanan içini yıkasın bu yitik aşk biraz daha
O şarkıyı sen duyup duyup giderek alışınca
"Bulutun rengi" vurmaz artık bir gün olur ki camlara
Zor da olsa alışırsın belki sen sonun da,
Yüreğinde yaşlanan o kansız acılara...

Bulutun rengi şu an yağmur toplamak da
Bulutun rengi şu an yürek de bin parça !
Aşkın nağmeleri serpilirken içinde ki özlem dağlarına
Ararsın “Bulutun Rengi’ni” istemesen de sen bütün puslu camlarda…

Eski ve yitik bir şarkıydı mazinin sahipliğinde
Şimdi ise “Bulutun Rengi” yıllanmış şarap değerinde
Büyülerdi dinleyeni sesiyle merhum Abdullah Yüce de !
Şaraplaşmıştı çünkü o dura dura zamanın gönül mahzenin de...

“Şarap mahzen de yıllanır” derlerdi ama,
O yürekler de yıllanırdı daha çok da
”Dertleri zevk edinmek” tek çözümdür biten aşklarda
Sen de zevk edin aşkını “Bulutun rengi vurmadan cama”
Tüm dertleri istemesen bile zevkle taşıyabileğin sırtında,
Bir şarkı var artık senin o unutulmaz anılarında
Sen...sen...Sen de bunu sakın unutma ?!!!!.....




İsmail Hakkı Gürcanok

Adana

05 Nisan 2000