Web Zaman Damgası

sis perdeleri aralandığında

.



çoklu sokaklarda çoklu yürüyüşlerdi hayat…


göğün balkonları sırlarla bezeneli
tarihsiz yıldızlar dolardı odalara
hangi kadeh kalksa şerefe
yüzleri çamura batan hayaletti kırgınlıklar
dilim de renksiz nakaratken söz
kendine uzak kendine ağır yüktü omuzlar
tek damla sağanak sağanak dolarken boşluğa



kendiyle dertleşen geceden
İlâh kan olup akarken en bildik sese
uykusu kaçmıştı eski tanrıların
putlarınız paramparça dağılmış umuttu
sesi kendine yabancı dillerden


sis perdeleri aralandığında
maskeleriniz nerede ruhu olmayan bedenler
ki parmak izleriniz tenimde
ki çürümeyecek
silinmeyecek
sonsuza dek şahit benimle


kızıla döndüğünde an tükürdüğünde zehrini
bilmediğim tuzakları düşürürse önüme
ben duymadan çal ruhun karanlığını
dağ çiçekleri solusun son nefesimi
çık ölüm saklandığın kuytulardan
çığlıktan yaratılan kudurmuş bir okyanus gibi gel
gel ki sinlere saklansın göğsüm


ve
cesetler ile dolu bir labirentte
dönüp bakabildiğinde kalabalığa
kurulan köprü de pişmanlık dile bile gelse
zaman sende kalmayacak
saatler kendini kırarken


her kes gibi bilsem de çürümüşlüğün kokusunu
genzim tıkalıdır artık geçmiş kokulara


çıkış ne tarafta
güneşin denizden doğduğu şehirde


bir zaman hikâyesi bizimkisi…