Parklara çiçek gömerken anneler
Sıradan bir gündü cennette.

Sağanak ölümlerin altında sırılsıklam yedi yaş çocukluğum
Vakitsizdir bazı doğumlar
Bazı gidişler
Gamzesinde gömülü düşleri, bohçasinda masumiyetler.

Birkaç hikaye öncesi vakitlerde
Sokakları dolduran haylaz sesleri vardı ortancaların
Hınzır gülüşleri cam ardında menekşelerin.

İşte o hikaye sabahı
Yelesinde abartılı sözler taşıyan atlar geçiyordu İstiklal'den
Mavi perdelerini yeni aralamıştı gökyüzü
Teselli kabul etmeyen kaldırım taşlarını gördüm
Kalbi hızlı atan çocukları
Simitçi Salih'i bir de.

Annesi parkın girişinde bekliyordu
Gülüyordu,çiçekler büyüyordu.

Bana bahar çarpıyordu
Kuşlara rüzgar.

Sonra
Sonra sıhhatini kaybediyordu İstiklal
Abdestsiz konuyordu şiirler tabutlara
Çiçekler,yokluğa açılmış kuyulara.

Uçurumun kenarında , kımıltısız, bulutlara selam durduk nicemiz
Sustuk.
Yaşlandı gözlerimiz
Cennet bize küstü.

Dilimizde sarhoş bir şarkının nakaratı
Ardımızda hep sığ bir avuntu.