Web Zaman Damgası

Tanrımisafiri

[ italik ]kara kaplı sonu hüzünle biten ağır romanların birindeyim
ardına kadar açık bir kapının önünde
ellerim arkadan bağlı -diz çökmüş
ters kelepçeyim sevdiklerime
öyle bir kapı ki bu
gitsen gidemezsin
çağrılmadan giremezsin..
çocukluğumun ayak sesleri var içeride
babamın alın teri
anamın hamurlu ellerinde bir yaşam boyu sürecek olan o maya telaşı
kız kardeşimin düşlerini büyüttüğü beyaz elbisesi
ve aksine bir daha hiç büyüyemeyecek olan ablamın gülüşü
sobanın üzerinde devamlı kaynayan bir güğüm
odayı harmanlayan yanık portakal kabuğu kokusu
çıtır çıtır yanarken odunlar
mutlu yüz ifadesiyle ninem var başucunda
bileğine kadar kınalı elindeki bıçağın ucunda soyulmuş bir elma
ağzında şükür bir kulağı ezanda
"ortancaya bir mont almalı küçüğe de bir bot" deyiverince anam kadın
utanç mı sevinç mi bilmem yoksa sobanın sıcaklığından mı
kıpkırmızı oluyor yanaklarım
çırpınıyor bağdaş kurmuş ayaklarım
öyle aleni sevinirdim
henüz böyle hırpalanmamıştı gençliğim..
en çok da ablamın huzurunu severdim
gece olunca sessizce odasına varır
hep yüksek sesle okusun isterdim o başucu kitaplarını
hiçbir zaman kıyamazdı gözlerime
küçümsemezdi çocuk aklımı
bir koluna beni sarar
bir elinde öyle güzel şiir okur du ki..
annem olurdu.. şiir olurdu..
ben Süreya'yı hep kadın sanırdım
hepimizden başka bir hâl üzerineydi
zaten pek de bu dünyanın insanı değildi
uzunca lacivert bir eteği vardı
ayakbileklerine kadar sakınırdı
bir de yaz kış üzerinden çıkarmadığı rengi soluk bir kot yelek
hani derler ya "bir lokma bir hırka"
ne birşey bırakabildi
ne birşey götürebildi
bir tanrımisafiri gibi geldi geçti..



[ /italik ]