Web Zaman Damgası

GÜNEŞE GİDEN MEKTUP

Sonbahara yağmur düşüyordu, gözlerime ayrılığın
Dualarımda ismin vardı
Takılıp kalmıştım çıkılmayan sokaklara
Yüreğim bir serçe kadar ürkekti yoksun diye
Ben ki, unutmuştum yaşamayı
Kendimi, adımı
Ağız tadımı
Belki hicranda unutmuştum telaşlı
Aynalara küskün, akşamlara, şarkılara
Güz yağmurları kadar bitmiyordu yaşlarım

Senin için yazmıştım taa gittiğinden beri
Tüm şiirlerimi, üstelik ağlarken geceleri
Diyordu ki şair arkadaşlarım okuyunca
'Ağlayan şiir... ağlatan kalemi '
Eflatun gecelere bölündü düşlerim
Sensiz !
Her şey bir oyundu, her şey böyle nedensiz
Korkuları sırtımda mor gecelerin... uykusuzluğun
Ensemde solumaları karanlık kabusların

Hayaller ülkesine sığındım, belki avunurum diye
Hayallerime sinsi eller uzandı acımasızdı
Kapkara yürekler !
Ellerim hep senden teselli bekledi
Sana sığındı, secdelerine, sabahına
Şarkılar ayrı ayrı hüznüme hüzün katıyordu
Ben sana doğru koşarken
Ayaklarıma takılan engelleri aşıyordum
Duamla...sevginle yüreğimdeki

Hayallerime yağıyordu yağmurlar
Ben sensizdim yine... yine hasretinle
Çıkaramadım gözlerimden yitikliğini
Ve yağmurlu akşamların kimsesizliğini
Keder içinde kedermiş meyerse geceler
Bilmiyorduk
Bir ayrılığa düğüm atıyordu paslı kapılar !
Bir özgürlüğe düğüm çözüyordu şarkılar

Gelişin bir şiir olmalı... özgürlük kokan
Mısralarım sen sen diye inleyen
Umutlarım var oldukça bilsen
Böyle yakınmamalıyım gecelerden
Sonbaharım çiçek açacak mevsimlerden
Bir sen olmalısın tek bildiğim
Dünyamı
Güneş gibi aydınlatan, ısıtan

Günay Koçak

22. 05. 2024