Web Zaman Damgası

Kemanın Çığlığı

[ italik ]


bir yalnızlık yeşerdi güneşin ilk çığlıklarıyla
yanmış kirpiklerin ucundan
koptu bir fırtına 
savruldu bütün kuşlar dağıldı sanki dört bir yana 
gölgelerin içinden süzülüp ölüm dokununca yanağına

ağlattı
ağladı 
kimseler silmedi gözyaşlarını 
öylece aktı acısı izi kaldı sol yanında 


tohumundaki bir lanet gibi kuruttu bu yalnızlık damarlarını  
düştü kolları çırpınıp durdu çaresizce karanlıkta
toplamaya çalıştıkça parçalanınca ellerinde umutları

kanattı
kanadı
kimseler kapatmadı yaralarını 
öylece süzüldü canı karışıp gitti toprağa 


dayanılmaz bir acıyla kesildi soluğu  
bıraktı kendini dipsiz bir boşluğa   
pislendi düşler 
gülüşler bitti 
son bakışı da yapışıp kalınca aynadaki boşluğa 
o yalnızlık aldı canını güneşin ilk çığlıklarıyla


inledi  
inledi   
kimseler duymayınca yine sesini 
yine bir mezar kazıldı o kör olasıca yalnızlığın buz gibi koynunda  




[ /italik ]