Anılar denizinin hoyrat dalgaları vururken düş hanemize aheste bir sesle, sukut-u hayal içinde sükût giyinen bir dille, bir lisanı lügatle. Aynada sırlanan zaman tüm esrarıyla taşırken geçmişin izlerini, unutmak dediğin sadece bir avuntudan ibaret değil mi? Her iz, her işaret ve her suret bir kutup yıldızı kadar berrak ve taze izleriyle kazınmışken zihinlerimize. Kaçtıkça gölgelerimizden böylesine yakalanmak gibi bir his değil mi?

Ne mümkün, değil mi bir bedenin soyunabilmesi teninden, lisanından harfler düşerken bir bir, öyle bir teyakkuz halidir ki, öylesine bir telaş, pürtelaş içinde yakalanıyoruz kaçmak istediklerimize. Öylesine bir yangın alazı, öylesine bir harman hasadı yeridir yüreğin; geriye kalan biraz kül biraz duman… Unutmak şimdi bir çölde susuzluk, bir serap, en tatlı uykularına düşmüş heyula, n/isyan narasıdır böylesine susarken bir çift göze bir dost yüze. Şimdi söyle anılardan kim hangi izi, kim kimi silebilmiş ki?

Zaman bir kardelen gibi yüzüğünü takmışken parmağına maziyi, dayanırken kapına anılar ve anılara kazınmış onca iz onca sima… Unutmak, etekleri zil çalarken anıların, beyhude bir bekleyiş değil mi? Anıları taşlarken, acıları avuturken anılar. En çok da unutmak istediklerimiz en çok yer edinenlerdir belleklerimizde. Yüzümüzde düş kırığı bir nazar…