Web Zaman Damgası

YANMANIN MEALİ...

Mevsimin öğüdünü tuttum, Rabbim
Devasa aynalarda kenetli ellerime
Sihirli bir dokunuş ile evrildim hece hece
Maviye boyadım vardiyamı
Aşkın akıbeti düşerken satırlardan
Bin bir yeis ile acılarımı kundakladım,
Lades, demenin şerefine
Öykündüğüm halede durakladım.

Gecenin isine karışan terim kurumadan
Boz rengin tutsaklığında
Mimlenen ad’ımla nakşettim dinginliğe
Yersiz bir öfkeyi soluyan kalabalığa dönüp
İç çektim;
Kendimden düşendi
Kırıkların battığı yaramda
Açan güller kadar masum kalmayı dilediğim.
Bir ela düş altı üstü
Gözümden düşen incilerde rahmeti çektim içime
İçin için yanmanın meali mademki şiirlerde
Sakladığım öykümdü
Sola denk düşen acıları ısrarla döşedim kalbime.

Ne ölümdü gerçek olan
Ne de yaşam
Bir avuç nidayı saklı tutup
Dehlizlere çarpan sesimde
Kınımda da aşkın rehaveti
Çömeldiğim şiirlerde nükseden patavatsızlığım.

Yalnızlığımdı adam boyu;
Devasa yüreğimdi kalbura denk düşen
Hazin makamında mevsimin
Örüntü misali devindiğim şiirlerin de hikmeti
Kaynakçam varla yok arası yanıp sönen bir neşe
Gülmeyi unutan mevsimle söz birliği yaptım ansızın.

Seyrelen güne sererken muradımı
Aşka hicap yükleyen mısraları
Teptim elimin tersiyle yanlışlıkla kapımı çalan
Mutluluğu sehven yitirdim.
İnzivada yüreğin matemine çamur attılar
Kaybolan mevsimin yüzünde nemrut gölgeler
Divane yüreğin çeperine işlediğim
Sancılı bir günü içe içe susuzluğumu giderdiğim.

Maviden bozma çatısında boz düşlerin;
Siyah peçesinde ölümün
İz düşen garip benliğimin de miadı idi dolan
Bir aşkı tek geçti evren
Bir de suskunluğuma nazire eden öyküleri
Şiire yığdığım zannımca bir tabuydu
Rehavetin iz düştüğü bir Mayıs akşamı.

Bulutlara sığındım sakilce;
Sulak yüreklerde kuruyan çöl çiçeklerine
Sundum sevgimi, matemimi de gizlice yaşarken
Yüzü suyu hürmetine İlahi Adaletin
Yüreğimden boşalan incileri armağan ettim
Yetemediğim o evren
Sınırını çizdiğim bilumum gizem
Solmayı diledim Rabbimden
Sonlandırmadığım hüzün kadar sıradan bir eylem
İdi mabedimden taşan aşka ve yas’a binaen.