Web Zaman Damgası

SAHİP ÇIKTIĞIN KADAR İNSANSIN...

Bir laneti sonlandırabilirsin
Kucağındaki tohumları ektiğin
Reçinesine ömrün kattık ettiğin düşleri de
Baş aşağı edebilirsin
Belki göğün tanıklık ettiği
Hicvinde mısraların kibriti çakıp
Aşkın haşmetiyle irkildiğin o sahne arkası
Gölgende sahip çıkmaya ömrünün de yetmeyeceği
Asılsız bir ikrarı dindirebilirsin.

Hangi örtü hangi ara saklı tutacak ki bilinmezi?
Hani öyle böyle de değil:
Saf kan hüviyetine
Şanlı mazinle de arka çıktığın güncesini
Bir solukta dindirebilirsin:
Katıksız bir mecra iken
Açtığın iskambil fallarında
Gördüğün o resmi
Belki de kerameti yüreğin
Şaşalı rahmeti içine sindirdiğin
Bir gün dönümü
Kulaklarında çınlayan
Sessizliğin sesine hicapla
Yanıt verdiğin.

Kelaynak kuşlarından sakladığın sırları
Devasa bütçesinde hikâyenin
Obur bir Tanrı misali
Yüklenmişken sevdiklerinin tasasını.
Ne hikmettir ki;
Sonlanmadığın
Bir araz ekip de
Niyazını soldurmadığın
Hangi akla hizmetse
Sevmekten, inanmaktan geri durmadığın…

Şakıyan bülbüle çektiği rest ise gül’ün,
Gülümsemeyi donduran dudaklarında ansızın
Soytarı bir yalnızlığa da doyamadığın
Sakil gölgenle
Muradından ayrı durmadığın
Yüreğin indirdiği her hatimle:
Allah’ın aşkına mazhar
Kuş kadar kalbinle
Sahip çıktığın kadar değerlerine, insansın.

Hatta insandan öte bir hayal
Gücünde hüznün
Gülümsemeler armağan eden bilinmezin kadriyle
Geri duramadığın hayat denen saltanatın hükmüyle.