Web Zaman Damgası

Yakamozun Kucağında

tuhaf bir gemi ,
yolcular azalıp çoğalıyor sükunetle ,
ineceğiz bilinmez bir limanın karanlığına ,
oysa istemiyor kimse veda etmeyi bu soğuk kalabalığa .
güneş ve ay dans ediyor bulanmış akıllarda ,
susmak yada feveran etmek çare olmuyor kayıplara ,
yakamozun kucağında sayılıyor korkak nefesler ,
ve burada tüm buruşup sararmış hayaller .
koşarken soğuk bir yalnızlığa ,
hep aynı yaralarla sancılanıyorken yarınlar ,
susuyoruz , susuyor tabiat giyerken karanlık güneşi
boğulmak istiyor sessizlik , yutulan hecelerde
dedim ya tuhaf bir gemideyiz ,
her şeyi görürken , körlüğe meylimiz .






bazı nergisler boy gösteriyor hırçın dalgalarda ,
renksiz simalarda sıcak gamzeler ...
ve bazen boynu bükük, dökülüyor bulutlar avuçlara
perde çekili gözlerde sızan ömürler ...
herkes kendi karanlığında güneşe yakınıyor ,
bir yere göç ediyor sanki şiirler ,
her hecede bir yolcu teslim ediliyor bilinmez yerlere ,
kimi gidiyor dönüp bakmadan bu tuhaf yere ,
kimi biniyor ürkek ayaklarıyla bataklık kente .
bilmiyorum hangi limanda biter bu gidişatım ,
sahi ben burada neden varım ?
nereden nereye gidiyor yaşlarım ?
ah ben veda türküsünü mü sırtladım ?
gitmek için mi geldim ,soğuk dalgalara ?
biliyorum kanatlanmanın zamanı şimdi
bu limanda bekliyor geçmişim beni
elveda vedalara gebe deniz !
elveda tuhaf gemilerin beşiği !
şiirlerin düşen son hecesi elveda ...