Web Zaman Damgası

briket

yüzün, yosun bağlayan duvar misali
gözlerin duvar üstü
ç'ağlayan


hayata küsüp
uğradığın haksızlığa karşı
-çıkamayan çaresizliğin
ip arıyordu kendine
un serecek kader..


bütün bahaneler, bir tuğla da sen koy" sloganı altında
briket oluyordu parmakların
avuçlarım arasında..


mutluluk, malzemeden çalan umut işçisi
kalp tokluğuna yaşadık aşkı
ay, yarım simit
yıldızlar susam taneleri
gibi düşerdi
gün doğumlarında


çocukluğum derdin,
hor kullanılmış bir oyuncak dile gelirdi hikayende
oysa benim kırılacak oyuncağım bile olmadı derken
duvar dinler gibiydin

ip bu nihayetinde,

un da serilir
kuyruklu yalan da-uçurtmaya-
ya da öcü alınacak bir hayatın tepe taklak hıncı
italyan usulünce"


T plakanın yanı başında şofördü İstanbul
bozuk aksanıyla atıp tutuyordu gün görmüşlüğü


sen her zamanki gibi şık
topuklarından çıkan sesin bastırıyordu kaldırımı


ben mi?!
olsam olsam simit sarayı..


şoför, istifini bozup bardakta kalan çayıyla birlikte
kaşık gibi bırakırken beni
yanına yakıştıramadığından olsa gerek
sarılmamıza önce hayret
sonra buyur etmişti..


ellerimiz kenetli
haliçin bilmem neresiydi


kuşlara hava atan o limana doğru son yolculuğumuzdu seninle
yüzün duvar
gözlerin aşk çeşmesi


berbat bir ayrılığın arifesinde seninle yan yanayken
şoförün aynasında gördüm ikimizi
aşk çeşmenden yaş içiyordum
şoför şahit
yol şahit
dikizleyen ayna
sır tutar mı bilmem amma

son vedaya el veriyordu istanbul

boğaz" tokluğuna yaşamıştık aşkı

ve iki yakası bir araya gelmeyecek kadardı uzaklığın adı..