Web Zaman Damgası

Büyü(T)meSen

[ italik ]





Sol elinin baş parmağını emiyor
Ayakkabılarını az geride bırakmış
Çıplak ayaklarında
İki mahallenin kiri ve çamuruyla
16 mevsimlik sarı saçlı bir çocuk



Yarım dilim ekmek üzeri
Annesinin incir reçeli gülümsüyor
Üst dudağına sümük bulaştıran burun ucunda
Yüzünün göklerinde
Elinden kaçırdığı uçan balon sayınca
Uçurtma kuyruğunca burukluk
Göğsünden önde göbeğinde
Köküne kibrit suyu hayata karşı
Gâmsız
Pervâsız bir tokluk


Ah çocuk büyümeSen





Yatağını istemsizce terketmiş
Nereye döküleceğini bilmeyen
Kışları köpüren
Yazları çekilen bal nehri saçları
Elâ gözleriyle
Kâküllerimi katıp arasına
Saçlarıma uzunca iki örgü takan
Güzel ergen bir kız çocuğuydu annem
İlk tanıdığımda onu



Sinesinde
Ağzına şekere banılmış emzik bastırılmış
Her dem ağlak zırlak
Annesine öksüz
Babasına yetim
Gurbet kokan bir bebe uyurdu
Ki
Uyandığında
Sabahlara dek uyutmazdı
Elinden düşürmediği
Arı mamalı biberonuyla
Diline duvâk eylediği
"Yükledim göçümü gûrbete doğru
O dumanlı dağlar yâr senin olsun" türküsüyle yıldırdığı
Yıllandırdığı kadını



Ah annem
Kendini büyütmeSen






[ /italik ]