Web Zaman Damgası

acz ve hüzün

acz:

uzakta bir çocuğu korkularından vurdular
önüme kadar getirdiler anılarıyla
işte çuvalındaki ay bu dediler sarıldım
yüzünde çocukluğumu gördüm sesinde yağmuru duydum
dudağında toprağı öptüm bir yangın
örttüm üstüme
en ücra kimliğine bürünüp saklandı aşk
saçlarından kuşlar havalandı bana git dediler
bir tohum ek toprağa kendi tomurcuklarından
bir telaş olsun bahçende bir yaşam fidanı
Heden
bunu sana ağlayarak bile anlatamazdım

yalnız küçük kız kuyuya sular bağışlardı
ben seni ne çok severdim bilirdin
öğle güneşi altında kaybolduğumuz bahçelerde
seni sen olduğun için değil küçük bir dünya olduğun için
severdim boynundan atlı arabalar geçerdi
kırlangıçlar ağzından su içerdi görürdüm
gözlerinde yalınayak top oynardı çocuklar
ben günleri sıcak beşiğimde oyalardım
saçlarında bitmek bilmez savaşlar olurdu
ellerinden tutup sonsuza koşardı aşıklar



hüzün:

önümde bir çocuğu anılarından vurdular
ve uzaklara götürdüler korkularıyla
bir kuştu uçma hevesini çok gördüler
Heden
bize açken bile umut vermediler
tam dört kez vurulduk aynı yerimizden
tam dört kez sarılmak için kollarımızı çarmıhlara adadık
biz ne kadar sevdiysek o kadar acıdık
ne kadar yaklaştıysak o kadar alçaldık
kalanın ağıdı ölenin tesellisi oldu
hayatımızı sarhoş bir yolcunun heybesine koydular

sarıldığı bir taş gördü uyandığında biri
unuttu ve hatırlamak istemedi anlamak nedir
anlamak ne değildir beklerken anladı
uzak çok uzak bir mevsimdi sayıkladığı
her gelen cebinde bir yoklukla geldi
bazen kendi cebine saklanıp geldi
ona hiç söylemediler ne kadardı neredeydi
acının elini sıktı ve gülümsedi işte bu
acz ve hüzün yaşayacak senin her nefes alışında
yalnız küçük kızın kuyudan her su alışında.