Web Zaman Damgası

Dal Çiziği

yaslandığımız yalanın kavuran öfkesinde
öz/lüğümüze üveylik biçtiğimiz uzaklık
kimsesiz gecelere düşürüyor bizi
göz hafızamızda
geçitlerinde silinmeyen karaltılı izler
yaşamın yalınkat yavanlığında
ölümü mayalıyor toprağa
harese düşmüşlerin aklı


bir yitiğin ardındaki yoksunlukla
hiç'liğe karışan
yörüngesinden çıkan ruhum iz/siz
saplanırken tekinsiz geçmişe
kara/dan öteye geçemiyor koruk renklerim
içimin işittiği yas/a bağımlanıyorum


zihnimde tümlenen
kendine dönüşün kısır döngüsü
Seyfi'nin dipçiğiyle
umutsuzluğa boyanıyor yüzler
karanlığın uğuldayan sesi çökerken üzerimize
gecede kum taneleriyle buluşan denizi işitiyorum
vuslatın sesi bu
gerçeğin sarsıntısıyla yıkılıyor hayâl duvarı
yarım bırakılan zamanların çağrısıyla
sesleniyorum dağa taşa / heyyy heyyy
bu gece çökmüşlüğü
bu yaşamdan sağılamayan mutluluk
vandal şehvetinin zehir kokusu
u y a n ı n
başlasın yeniden ışıltılı devinim
her yanınız dal çiziği olsa da sarılın ağacınıza
ancak kalemle sıvayabiliriz yaralarımızı



Hâdiye Kaptan