Web Zaman Damgası

yeis...

zamanlar yıldız ekilip
güneş biçilen zamanlardı
hatırlıyorum.

seni okyanuslar ötesine 
ne kadar da atmak isterdim
oysa sen hasretleri taşıma acısına sürükleyip durdun beni
alışmak ne mümkün yokluğuna
ve dayanmak kanlı mızraklara
öyleyse söyle dünya gülüşlü kız
neydi sendeki bu bitmek bilmeyen,
sabahın sıcak yarası!

sen gittin gideli
yağmur yağmaz oldu topraklarıma
iklimler değişti
sevdalar yaşandı ama bölük borçük
kuşlar vazgeçti sıcak yerlere göçmekten
gittin ya,
gök kubbeye hıçkırıklarımı yolluyorum her akşamın sabaha duran karanlıklarında
hani vardı ya
gönlümün göğsüne taktığın yıldızlar,
çok sönük yokluğunda
inan bir ah koparsam yüreğimin derinliklerinden
fırlatsam onu göklere hepsini söndürecek.
söndürecek de şu yokluğun yok mu
onu kim söndürecek muamma


ey! dünya gülüşlü kız
ben unutsam da şimdi sen hatırlarsın
sesinde ufacık bir hüzün olsa ya da acıtan bir özlem gözlerinde
bembeyaz gecelerinde gelirdim sana bu şehrin.
o halde söyle,
daha kaç ada, kaç liman geçmeliyim ki
bulayım yokluğunun gurbet denizlerini.
benim bu kararmış bahtıma  
bembeyaz bir fırça çekmeyecek misin?
rüyalarıma gelmiyorsan kokunu gönder,
ulaştır ki
canlansın bu çorak yüzler
ya da bir hasret türküsü uçur taa uzaklardan bu fani garibe
şu batan güneşe yemin olsun ki işiteceğim.
ve bir gün kurtulup karanlığından
tertemiz sabahlarına geleceğim...


...zamanlar yıldız ekilip güneş
biçilen zamanlardı...
aşk dediğin belki de geceye veda etmeyen bir ay’dı...