Web Zaman Damgası

Karanlık Zindanlar

Artık ölüm korkutmuyor insanı
Yaşamak da korkutmuyor
Varken yok oluyorsun
Yokken var oluyorsun hepsi bu

Sonra birden bire adımların uzaklaşır
Sonra karanlık bir örtü kaplar içini
Ve yüzün
Ve elin
Ve saçların
Sesin
Soluğun

Oysa saçlarına dokunmaya korkuyordum
Kırılmasından korkuyordum
Sesin bir ırmak kadar güzeldi
Yüzün bir çocuk gülümsemesi kadar
Ve her gün yeniden doğar gibi seviyordum seni
Sebepsiz, nedensiz bir sevmekti bu
Bende nedenini bilmiyordum zaten

Şimdi çok sensiz geçiyor buralar
Çok soğuk ve çok acımasız
İntihar kadar soğuktu özlemek
Ve yüreğe mayın döşenmiş gibi sessiz
Oysa bir dinamit patlaması kadar gürültülü özlüyordum seni
Bir depremin enkazında kalan bir çocuk kadar çaresizdim
Elimi göğe uzatıp, saçlarından seni sever gibiydim
Elim bir boşlukta, bense bir uçurum kenarındayım

Sonra en güzel sen bakardın gözlerime
Şimdi gözlerime bakan yok
En güzel sen tutardın ellerimi
Şimdi ellerimi cebimden çıkarmaya korkuyorum
Ve en güzel sen sarılırdın boynuma
Şimdi boynuma bir fırtına dolanıyor
Sesim en güzel seninle konuşurken güzeldi

Ama yüreğine bir yumru iniyor
Boğazına kör bir düğüm atılıyor
Göğsünde iki tarafı keskin bir bıçak
Umutların karanlıkta
Yarının yok
Hayalin yok
Düşler ölü
Sevda yitik bir kent sessizliğinde

Artık sevmek içinden gelmiyor
Sevilmek de gelmiyor
Yalnızda yaşanılır bunu öğreniyor insan
Sen yaşamak kadar çoktun bende
Bense ölüm kadar çaresizdim
Ağlamak, üşümek
Susmak daha kolay

Zincirine düğüm atılmış bir zindanda
Özgürlüğünü arayan bir mahkumum
Yaşamayı hiç sevmedim
Ölmek daha kolaydı
Ama yaşamak için sevdim seni
Başımı bir omzuna yaslasam
Bir şiire ikimizde mısra olacaktık
Karanlık zindanlar
Bizi mahkum etmeye yetmez sevgilim

ibrahim dalkılıç

06.01.2018
22.55 İzmir