Web Zaman Damgası

günce

rüzgar sardığında belini ağacın
bulanık aynalar kaç yaş biriktirdi sorma

en sessiz adımlarla
Eylül yapraklarını uyandırmadan gitsem
kaç iz geçer sessizliğe
anlatsın sabahlar
vedasız uyandırmaları ve
kuşların havalanmadığı
bahçeleri.





geçmişi kırık camlarda
kırık bir bacakla selamlarken
gözlerimin ucundaki sokağı yakalamak için
onca uğraştım
bir bulutu ağlatmadan
yokluğun sarnıcında hiç gibi mi
duruyordum yoksa
çözemediler ay`da kalan yüzümü
Anne!






aklımın saçağında aşka benzeyen yanım
sevmezken güneşi/kimseyi
her gün bir cinayet uyanır
karanlığıma.
adımı sorsalar
köşede oturan çocuk boynunu büker
Babam`ın kitaplarına gömülen
gökyüzüydüm
tedavi ederken çocukları
unuturdu hastane koridorlarında beni
büyürdüm.
avuçlarken göğüslerimi
sarılıp yattığım uykular
bazen buz keserdi
tenim.






odama
korkuyla giren ışıkları tuttum
açtım perdeleri
eşikten eşiğe su gibi yürüdüm
ey yeşil deniz
sen ağaç
nasıl bilirdiniz
dudaklarımı öptükçe yalnızlık
sevilesi bir aydınlığı




dağımı bekliyorum
gülün peşinden koşmak rüzgara
döndür yüzünü/yüzüme
taa derinden bana gel de
ömrün olayım.