Web Zaman Damgası

Kerbela!

Dünya durdukça adın, nefretle anılacak
Kan ve gözyaşı oldun, artık bana Kerbela!
Sanma ki bu nefretim, gittikçe azalacak
Mahşerde bile senden, davacıyım Kerbela!

Küfe baş kaldırınca, Yezit denen zalime
On sekiz bin mektupla, gittiler Hüseyin’e
Dur desin istediler, bu zalimin zulmüne
Küfenin nankörlüğü, Yüz karası Kerbela!

Peygamberin torunu, alınca gel daveti
Hemen yola çıktılar, İmam la maiyeti
Çok geçmeden görüldü Küfenin ihaneti
Yalnız tenleri değil, dini yaktın Kerbela!

Muharremin biriydi, yola çıktıklarında
İmama gel diyenler, Yezidin saflarında
On gün su vermediler o çölün sıcağında
Yürekleri kavruldu, lanet olsun Kerbela!

Savaşı başlattılar, Onunda Muharremin
Mübarek gözleriyle, oğul, kardeş Hasan’ın
Şehadetini gördü, her gün İmam Hüseyin
Buna can dayanır mı, söyle bana Kerbela?

Bir bir geçti halleri, önünden gözlerimin
On gündür susuz kalan, çaresiz bedenlerin
Cehennem sıcağında, kavrulan ciğerlerin
Sesini duyuyorum, sen duymadın Kerbela?

Otuz üç ok saplandı, oldu hedef tahtası
Onlar yetmemiş gibi, kırk dört kılıç yarası
Hüseyin’e saplanan, tarihin yüz karası
Yezit denen o alçak! Soysuz kalsın Kerbela!

Şimir denen canavar! Bitmedi düşmanlığı
Ona insan denemez, şüpheli hayvanlığı
Ayırdı vücudundan, o mübarek başını
Bunlara da “Müslüman” denilir mi Kerbela?

Haram ayı Muharrem, bir matem ayı oldu
Bir çok olay bu ayda, kendine zemin oldu
Muharremin onunda Hüseyin şehit oldu
Nasıl kıydılar ona söyler misin Kerbela?

Küfe Müslümanları yardım istemeseydi
Hasan ile Hüseyin yardıma gider miydi
İki cihan Server’i, “göz bebeklerim” derdi
Sen onlara da kıydın, acım sonsuz Kerbela?

Kerbela! Sebep oldun, İslam’da ikiliğe
Allah’ın tevhit dini, hasret kaldı birliğe
En büyük zararı sen, verdin inan bu dine
Alevi, Sünni, Şii’si; ortak acım Kerbela!

Ankara, 29.09.2017 - 09:09