Web Zaman Damgası

bir de sen...

on yedi yaşındayım
saymazsak ötekileri ağırlığım ondan
biraz yokuş/
biraz yorgun.





ilerleyen saatlerden geçerken
kaç gün kaç gece hikayeler topladım bilmem
göz bebeklerimin ölgün rengine
yeni resimler alınmalı
bir el ki sen
kal ve öl...






yalnızlığın kısrağında odalarca ışıklı karanlık
kabuk ki uzun yaraların üzerinde kör
kaç sevda büyüttü ruhum
tren uzadıkça
çoktan terketmiş olmalıyım
kestiğim saçları/
gövdemi tutan kökü
kalan kaç siyahtı bilmem





evvelin ortasında savaş ki
yürüdü yokuşlar
geceden uykuyu böldü
ödü koptu kuşların/
inatçı bekleyişlerin
daha dur Anne
kimseyi vurmadım
üşütmedim ipe asılı hırkayı
büyüdüklerim orada kaldı
gökyüzünün kısık gözleri
orada...






zaman akıp gidiyor ruhumun titreğinde
bağırmayın
dilsiz pencerelerde ağlamasın
çocukluğum
sokaklar yok/
taşındığım evler yok
zaten çoktan susmuş şehir
gamzelerimin dibine
ki,
büyüdükçe benimle
kırılgan ay/
demir atan gün/
ve
portakal kabuğu
değişirim.




yinede bahardı eskiden
üşümüyorum kimse yok diye
Mayıs`da şemsiyesini açan adam
koyul biraz daha
mavi ninni söyleyelim
çocuklara
al kalemimi
ger kanadına


çünkü bak hayat kısa
soyunduğum geceden tohum ektin yüreğime

anlıyor musun?

bir de sen

ölme!