Web Zaman Damgası

Yabancı

Sen yokken,
Çırılçıplak bir şiir giyiyorum üstüme.
Adı konulmamış heceler yamıyorum geceye dair.
Ellerim üşüyor
Uzun bir elbisenin içinde.
Yarım bir ay parçasını seyrediyorum.
Kırık bir gök,
Ve bir kaç yıldız kalmış
Bir kaç ıslak duvar...

Biliyor musun?
Yalnız kaldığımda yağmuru özlerim ben hep
Sonra uzakları.
Sonra yalnız bir kadın geçer içimden,
Yorgun sayfalar bırakır.
Alır götürür
Seni de,
Beni de,
Her şeyi işte...

Aldırma bana
Canım çok acıyor bu aralar.
Ellerim bile yabancı
Ben eski ben değilim.
Bir çakmak taşı gibi dünyayı yakıyorum.
Hiç birşey kalmıyor geriye
Hiç ve keşkeler den başka.

Şimdi daha çok
Var oluşumun ağır izlerini taşıyorum yarına
Ellerimde buzdan heykel parçacıkları
Teninde güneş yanığı şiirlerimden yaralar kalıyor.
Yaşarken derin bir izi gömüyorum
yastığımın baş ucuna.
Sonra kirpiklerimde kalan bir yağmur tanesinde
Temize çekiyorum geçmişi.
Susarken, avuç içlerimde kanıyor kalbim.
Her şey gibi bir yalana dönüşüyorum...

Temmuz sıcağında
Bir şiir kadar üşüyor biriktirdiğim anılar.
Ve bir kaç mısra.
Beyaz bir çarşafa sarıyorum bütün geceyi
Şimdi daha aydınlık ay,
Ve gök buğulu bir yıldızı taşıyor yıllar sonrasına.
Ben hiç yokum orda...

Sahi ya, ölsem üşür müsün?

Özge Özgen