Web Zaman Damgası

-Kurbanlık koyun gibisindir...

istek dışı ve koşullu bir yaşamın
eğer ki naçar gözlü bir hissiyatının seliysen
ki öyle
her bir anında da
bir başka türlü bakarsın o acıklı anılarına
hissizlik yağmurlarının altında
illa ki de
son darbe değince tene mislince kanarsın

ihanetin yüreğe vuruşu ne denli de şiddetli olursa
hep kanayan yaraya hüzünler biçilirmiş sargı diye

bu hayatın kısmette kel kör ve topal mahkumları
illaki de bağlarlar urganlarını öz istemleriyle
bir güzelce de yağlarsın
beli kırık boynunu tez vakitte sarsın diye
devirirken sandalyeyi ayaklarıyla
o kahır ağıtlı gözyaşları ile isyanını buharlaştırır
istersin o anda acılarım kesilsin hem de biteviye

toprak kokulu bir bekleyişin tabusu içinde
kurbanlık koyun gibisindir
tüm umutları ayak diplerine düşmüş bir duyguyla yaşanmaz ki
kahırlar üstüne yamanırken
sen garip ve biçare bir yüreksindir zaten
ve geçmişte bin bir haksızlığın katı lekeleri hala dururken
yüzsüzlük içinde ki ellerin ayaları arasında
boşluğa bırakılır o an masum eller yanlara kayarak

nefsiyle kıvırtan bir yapının iç burukluğunda
son pişmanlığın sözü de geçmez ki olsun seciye
özünü deşeledikçe illa ki pis kokular çıkacaktır ayyuka
ruhunda müphem bir gecenin karanlığının karası
vicdanında çakılı durur paslı çivilerin alası
artık arsızlığın kudurttuğu o günahlar yakılır odun diye

bozgundan yağmalanan mallar ateşten pul oluyor
geldiniz mi şimdi hazin mi hazin bir sona
her bir şeyiniz hak katın da günah sayılıyor

halbuki
nice bitmez ve tükenmez dedikleri hayatlar bitti
nice kıyılamayan ahu gözler yerlere gömüldü de gitti
bu toprağın hamurudur be çocuk
nice insanlar ve onların kanlarıyla bu toprak yoğruldu
Allah Allah nidalarıyla
hiç yazılamaz denen kaç destan daha yazılsın istenir
isterlerse istesinler hem üstüne hem de altına
daha çok mu çok kurban olunur bu toprağa Allahın izniyle

her zaman da kedi köpek ve iç çamaşırı sevdalısıydılar
bir az kımıldayınca bizi ipin ucuna sürükleyenler
dış kapının itleri bayağı da görkem de büyüttüler
insanların etleri lime lime satılıklara meze olurken
geçmişten beri onlar hep aynı soysuzlardı
sizi ben bile kurtaramam dediler o dönmeler yırtınarak
torunları ise nankör bir kılıçtan bile kör çıktı
kemale varamadan da söndüler
ve hep inkar yolunu seçtiler durmadan kıvırtarak

illa ki bir tutamda olsa bir sevgi görsem tozlu sandıkta
sanki dağ da kurt ölmüşçesine yüreğim kalkar
kader taşının hile katılmamış saf yönüne ben tavım
ama şimdi her şeyin cenahı dönmüş çıkara
varda sende gel diyor
nefis istese de içten gelen ulvi bir ses hep engelliyor

ey mendebur yürekli ve ruhları küf kokan rezillik
sakın ha boşu boşuna hiç beklemeyin
biz içinde bir nebze insanlık olmayanın
o nemrut yüzüne bile asla tenezzül edip de tükürmedik...



(05.06.2017) AZAP...