Web Zaman Damgası

GEÇ KALMIŞ BİR ŞİİR: BABAMA...

Şarkının adından bihaber olsa da evren
Tutuşmaların imdada yetiştiği buz kesmelerinde yüreğin
Bir de tutturmuşken yorgun bir güfte
Yine seyrinde namelerin
Titrek gölgesine yenik düşmüşken karanlığın.

Zaman da çalar insansa anar
Namert bir tebessüm kıvrımında ölümlü günlerin,
Salkım saçak besteler arasa da sahibini güftelerin
Peşine düşülesi yorgun ömür yalan seyir
Kehanetler dile gelip gelip de
Şairin uzlaştığı bir şiirde
Gönül gözüne yenik aşkın güncesinde;
Adı olmayan adamlara göz kırpan
Yeni yetme sevgilerin tutuklu kaldığı
Fani bedenden dökülen bir huzmede saklı
Tek kaide yine nefsin yüreğe ihaneti.

Dökmece güller
Dokunaklı dikenlerinde buseler konduran
Çingene kadının hüznü,
Bir deyişin peyda olan kadim dostu
O dokunaklı imleç;
Hadi gel diyen hikâyelerin
Üç noktalı yalnız kahramanı yine
Nisanın on dördü
Babamın öldüğü gün.