Web Zaman Damgası

epik savrulmalar usta yalanlara

zaman baslıyor tum ihtisamıyla bilmedigimiz bir yerden/tum ihtisamıyla sarıyor merhabalı olumleri!/ omrunun son gununu cansız olarak yasayan bir lale kadar buruk gokyuzu/aska kehanetlerden ruhunu deltalara veren bir sizofren kadar eskiyiz simdi aşka/ neden yokluktan geciyor varlıgın en delişmen yanları?/
sevismeler kadar anlamı derin tenezzuller biriktiriyor bilincim/ usumda ayrılıkların altı cizilmis sahaf baskıları/ yıllarca acılmamıs bir kitap olarak gelmek ölümden sonra yeniden ve yine, kokusunu ve tozlarını emmek zamanın en dişi yerinden/ onulmaz yaralara oylum dertler ekleyerek varolus sancısına bagırmak duvarlara: yalnızlık; ustaca yasamaktır zamanı tek başına.

belleğim, sevgili belleğim,
o kadar yok ki hersey aslında
şehvani arsızlıklar kadar namuslu ben olabilmek farz olan tüm ayrıntılarda
cebimde ruhumu çakı gibi tasıyorum
sustalı ve metalik yaralayıcılıklar bozduruyorum fakir fukara
japon balıkları kadar renkli şimdi suretim
ateşler yakarak gecelerin bağlandığı yerden, bir baska sıfırdan basladığı yalanına öteki gecenin
çay ve rakı
beyaz ve karaşın kırmızı
hint, çernobil ve anason
vahşeti tüm alakasız hazların, alıskanlıkların, berrak bir bardağa
ve
bilmiyorum yine bana öğretilenlere rağmen yaşamın kurallı sistematiğini

aşk,
büyüsünü yanlış coğrafyalarda bırakıp doğruları katlederek ölüme koşaraktan yine istemsiz yanlışlarla
çoktan buharlaştı su
yağmurun levh-i kalemi oldu çoktan
eskimeye yüz tutan, eski aşklar gibi

parmak uçlarım zavallı ve nikotin yanığı/ dokunabilmek metastazdır zamanın bittiği yere sıçradığı yerden/ bütün öykünmeleri birden yaşıyorum, bütün öyküleri toptan dışlayıp, düşünerek/yıldız burçlarında saklı kalan tesadüfler gibiyim umuda/ onurlu bir ölümden başka şansı olmayan acemi asker

nereye gidilebilir bu eski zaman, eski aşk ve eski ölümle
bir türlü tükenmeyen bitimlerle.









[ italik ]