Web Zaman Damgası

ANA

ANA

Ana, ana!
Fedakâr ana, cefakâr ana.
Ahmet’ini dokuz ay karnında taşıdın.
Sütün gelsin diye ye dediler,
Yemedin, ona yedirdin.
Sütlendin, besledin onu,
Olmadı, ağzına verdin memeni,
Oyalansın diye.
Acıktı, altını ıslattı, ağladı.
Her defasında ayaktaydın.
Altını bağlamaya bez diktin hep.
Pişik olmasın diye höllük eledin.

Uyumayı unuttun.
Ağlamaya bile vaktin olmadı,
Şimdi ağla, ağlayabildiğin kadar.
Sakladığın gözyaşlarını akıt dilediğince…

Hem memek, hem emek verdiğin
Ahmet nerede şimdi?
Arkadaki küçük odaya mı kapattı seni?
Tek başına mı kaldın?
Çağırırsın, bağırırsın duyulmaz.
Su istersin,
Ya geç gelir ya da unutulur.

Mahallende neler oluyor?
Komşular nasıl?
Dünyada ne olup bitiyor?
Bilmek istersin.
Ama anlatmak için yormazlar kendilerini,
Unutkanlığın alay konusu olur.
Hasret kalırsın olup bitenleri duymaya.
Ağla ana ağla!


Onların da ihmal edilecekleri gün yakındır.
Senden bugün esirgedikleri her şey,
Yarın kendilerinden esirgenecektir,
Hem de misliyle.
Ama sen hala duadasın,
Yaradanına yalvarıştasın,
Sağlıklı ve mutlu olsunlar diye.

Ah ana ah!
“Cennet anaların ayakları altındadır”
Hadisini hatırlasalar,
Bilseler etme bulma dünyasında olduklarını
Kalıbımı basarım ki;
Ana kapısında köle olurlar;
Köle… köleeeee…..

Ömer Adar-2017