Web Zaman Damgası

İkindi Yalnızlığı

[ italik ] bir kimse olamadık
bir kimsede..
[ /italik ]



Yalnızız işte
ve yanlışız
kimseye değdiğimiz yok bu günlerde
kimseye dediğimizde



Bütün içimizi döktüğümüz kış
bir dudak uçuklatmasına sayıyor yerini
işte bahar



Kırgınız Güz hanım
kırgınız bir ağaç kovuğu kuruluğunda
tenimiz,
bir esmerliği çağrıştırıyor
bir tenhalığa masmaviyi sığdırarak
düşüyoruz
önce gözlerden
sonra güzlere



Bütün bildiklerimizi sarkıtarak dudak uçlarımızdan
bir yere en son varma telaşına değiniyoruz
en öncesi onların
ve hep öncesi
onların



Sağırlığında uyandık Güz hanım
vakit ikindi arasına denk düşen bir kızıllık
ellerimiz terli
avuçlarımız uyuşuk
uyandık
bir uykunun vacip suratından




Güverteleri dolaştık
limanları lime lime
doğradığımız dirimine inandırdık herkesi zamanın
önce biz kandık
sonra biz
ve aslında hep biz kandık




Uzandığımız sedirlere uygun ayaklarımız
dudaklarımız öpüşme öncesi kuruluğu
buna da inandık
ve öyle bir inandık
uzandık göğün göğsüne
hoyratça
yalnızdık
ve yanlıştık üstelik



Hiç bir yere sığamadık Güz hanım
dolmuşlar dolu dolu
sıralar uzun uzun
insanlar soğuk solgun



Gece yarısı maviliği sokak
yorgun uzanan evlerin avluları
yeni ayrılmış sevgililik kokuları,
dar geldik bu cümleye de
uzaklaşıyor an be an
önce bizden
sonra bize




Yorgunuz dedik Güz hanım
ve yorgun döndük
yine yorgunluğa
sıkıca pirelendik yorganlara
önce bizi ısıttık
sonra bizi
aslında hep bizi ısıttık
yalnızdık
ve yanlıştık üstelik
..






Yiğithan Güney/ İkindi Yalnızlığı

Nisan-16[ /italik ]