Sevgi

Özdemir Asaf dememiş miydi;
"Sevgi, evde üretilmemişse, başka yerde öğrenmenin çok güç olabileceğini öğrendim."
diye.

Ve bana göre de, "Selvi Boylum Al Yazmalım" filminde unutmadığım bir replik gelir hemen aklıma.
Der ki;
Sevgi neydi?
Sevgi sahip çıkan dost, sıcak insan eli, insan emeğiydi.

Eğer değil,
Çünkü değil,
Rağmen sevenlerdenim.

Kalbimin rotasına göre,
Karşı kaldırımda seni gölgesine alandır.
Sonbaharda ağaçlardan düşen kuru yaprakları saçından alırken, küçük parmağıyla ipek tene dokunandır.

Aynalarda gülen yüzün mimarı olandır.
Koltukta içi geçmişken, başını kedi gibi okşayandır.

Hayata pembe gözlüklerle de bakmayı hatırlatandır.

Kuruyemiş tabağında Antep fıstığı bırakandır.

Kışın kestane kebap kuyruğuna girendir.
Deniz kabuğundan bileklik yapandır.

On dakika fazla uyusun diye kahvaltı hazırlayandır.

Cebinde badem şekeri taşıyandır.

Omuzunu sabaha yastık edendir.

Acıyan yerine sesi titreyendir.

Özleyen, en çokta bekleyendir.

Yağmurda şemsiyen, kolunda bastonun, rüzgarda dağın, sevda yüklü trenin, bulutların ardında güneşin, denizde gemindir.

Velhasıl sevmek zor meziyettir, cesareti olana .

“Kendini sevmeye başlamanın ilk koşulu, hak etmeyenlere sevgi sunmayı bırakmaktır.
Sevgi karşılıklı bir akıştır. Talep edilmez, dilenilmez. Ölü çiçekleri sulamayı bırakın.”

Sevginin açamayacağı kapı, yıkamayacağı pehlivan yoktur.
Yükte hafif, pahada ağır gelen tek şey sevgidir.
Sevgi, bütün insanlığın ortak dilidir.
Kısacası sevgi ağır gelir...