YORGUN DÜŞTÜM SEVDANA!..hayallerim vardı benim en kocamanından her sabahın güneşinde yeniden doğardım umutla sevdanın korlarında tutuşurdu körpe yüreğim gençliğimin bıçkınlığı dopdoluydu afancanlığımla yarınların aydınlığını beklerdim parıltı gözlerle çocuksu gülüşlerimden fışkırırdı neşe ne gam, ne de dertler geçmezdi yanıbaşımdan... lale bahçelerinden kokun gelirdi sevdamın koynuna kendimden geçerdim uykusuz gecelerde adının geçtiği şarkılarda sarhoştum yıldızlara haykırırdım sokaklarımın bağrında içtiğim sigaranın dumanına dolanırdı efkarlarım yürüdüğün kaldırımlarda ayak izlerini öperdim aşkla ’ah’ çekerdim derinden aşkına köz olmuşluğumla!.. ah be sevgili! yorulmuşum ardından koştukca bir de şu berbat hayat yorarken acımasız yürek sızılarım iflah olmaz kahırlarınla bitirir beni halbuki kavlimiz öyle miydi sevdamızın andında bir ömre adanmış aşkın ölmezliği kazınmıştı çatlatırdık kıskançlıkla bakan kem gözleri nice boranlar atlatıp, sonbaharlar devirmiştik seninle!.. Zafer Direniş ... 24 Şubat 2016 Çarşamba 00.30 Lahey |
bütünüyle harika bir şiir dost kalem en çok bu dize bende zincirledi kendini
emekdi ve şiirdi saygımla