gözlerden uzak bir kıyıya vurmuş
bir sevgi tutuyorum içimde acemice
göz kapaklarım kapandığında
bilin ki istanbulu düşlüyorum



*



yıldızlar düşüyordu elimize tutuyorduk
sobamızın kül attığı günlerde
buğusuna vurulmuştuk istanbulun
öfkemizden şimşekler yarattığımız günlerde
sokaklarında üşüyen çocuklar gibiydik




*




hiç değişmiyordu hayallere yazılanların sonucu
en uzak köşelerinde en küçük zerrelerinde istanbulun
yağan yağmurlardan sonra
pencerelerin önlerinde açardı rengarenk çiçekler
sanki bir hüzün karanfili göğsümde yıllardır





*





daha çok şey var
istanbula doğru nabzımın atışında
kalbimi sızlatıyor istanbula dair her şey
öyle çok özledim ki çocukluğumu
doğrusu her çocuk gibi çok üzgünüm




*




gözyaşlarım genzimi yeniden daha bir yakıyor
ağlayıp duran istanbul değil miydi
evde, işyerinde, sokakta, içten içe…
siliyorum adımlarımı kaldırımlarından
parmak uçlarımda eriyen kar taneleriyle
hiç bir ayrılık masalına benzemiyor




*





istanbulun üzerine yağmur yağardı
benim dünyamda yağmurlar başkaydı
üzerine kurşun yağardı gençliğimin
istanbul ağaçları yeşillenirdi ilkbahar mevsiminde
benim yüreğim cayır cayır yanardı günlerce
yanıp kül olurdu aşkından





*






kibrit kutularım vardı yanar , yanmaz
aşk ateşiyle yandıklarındandı uçlarındaki
çizik çizikti kalbim
ezikten ezik ruhumla…
yürek sızıları gibiydi istanbul






*




kirpiklerim ıslak..
çıkma çocuksu düşlerimde istanbul
gelip öpecek yanaklarımdan bir gün
bir başka masalın prensesi gibi
kat kat göklerden inerek




redfer