Aslında hiç bir şeyin sonu yoktu,
Sevmenin özlemenin gitmenin,
Hatta nefret etmenin bile.
Yağmurun da sonu yoktu,
Ta beni iliklerime kadar ıslatana kadar,
Birde sen ıslatırdın yüreğimi yağmur gibi.
Bir merhaba derdin,
Gök yüzüm sağnak sağnak yağardı.
Utanırdım sana merhaba demeye,
Ellerimi cebime sokar,
Mutlu bir çocuk olurdum.
Mektupların beni mutlu eder ruhumu okşardı,
Hele birde içinden resmin çıkınca.
Utanmadan öperdim resimlerini,
Bu bence özlemdi,
Ya sence.
Kim bilir belkide şimdi sen delisin diyorsun,
Biraz deli olmak gerekiyor biliyormusun,
Yoksa,
Çekilmiyor anlıyormusun.
Birazdan radyomu açıp dinlerim,
Bu şarkı ikimize olsun dediğim ne çok şarkı var.
Birde Rauf naci var şiir okuyan,
Beni alıp sana getiren,
Özleten özlettiren.
Şimdi ne çok arıyorum seni bilsen,
Sesini yüzünü.
En çok geceleri arıyorum seni,
Gecenin hüznü farklı ondan mı.
Belliki sana sığınmak istiyor yüreğim,
Her gece farklı bir hüzün düşüyor omuzlarıma,
Kaldıramadığım
Oysa kulağına söylemek istiyorum,
Seni sevdiğimi.
Saçlarında uçurtmalar uçurup,
Gözlerinde yıldız tutmaktı niyetim,
Yapamadım.
Artık yorgun bir yürek taşıyorum,
Çabuk kırılan incinen,
Bir o kadar özleyen.
Avuç içlerini öptüğüm gün,
Yorgun olsam da,
Mevsimlerin canı cehenneme.
____Cengiz Yılmaz/Şiir Baba/19/02/2016