Hepimiz sevdiklerimizi kaybetme korkusu yaşarız .....Bir evlat için anne ve babasını yitirme korkusu her zaman ağır basar...Ama hiç bir zaman başına gelmeyecekmiş gibi de bir tezat yaşarız...1997 Yılının Şubat ayının 20 siydi bu benimde başıma geldi ve babamı kaybettim....Kanser nasıl bir illet hastalık öyle...bilinç yerinde konuşarak ayrıldık birbirimizden....Vakit geldi mi diye sordu bize, biz de evet dedik..ağzından hapını attı ve uyuşmuş gidemem dedi....Vefatından 2 ay önce korkularımı anlattım ......

Bugün yine korkuyorum.
Ama bu sefer sebebini çok iyi biliyorum.
Ölüm....
Korkunç yüzünü göstermek istercesine,
Sevdiklerimin üzerinde dolandığını bilmek
Beni korkutuyor..


Dışarıda hava o kadar güzel ki,
Öten kuşlar,havada ki parlaklık ve
Güneşin verdiği sıcaklık,
İçimde kopan kasırgalara rağmen bana huzur veriyor....
San ki ölüm yok dercesine...

Ama her geçen gün yaklaştığını bilmek;
O;ümitle bakan mavi gözlerin,
O,içtenlikle atılan kahkahaların,sevgi ile öpen dudakların,
Yalnızlıktan korktuğu için,sımsıkı saran kolların sıcaklığının
Yok olacağını bilmek,beni bir değil bin kez yok ediyor..

Seni çok seviyorum...
Bizi bırakıp gitmeni istemiyorum.
Allahım bize yardım et..
Elimden dua etmekten ve ağlamaktan başka hiç bir şey gelmiyor.
Sabah ona koşuyorum sarılıp öpmek ve sevdiğimi söylemek için,
Oysa, ölümün soğukluğunu hissettirmemek için,
Ağlamak yerine gülüyor,sarılmak yerine kaçıyorum.
Ben ne yapmam gerektiğini bilmiyor ve gerçekten de çok
Korkuyorum......



BUKETÇE...

Buket Işıkdoğan (KÖSE)