HEPSİ BUYalnız geçen bu ömrün her uykusuz gecesi Aynalar çeker beni sorguya Ne seven o adam var şimdi Ne gölgesini omuzunda duyduğun el Ne dal yeşil Ne de gök mavi Ne sularını içtiğimiz mahalle çeşmesi var Ne de gölgesinde konuştuğumuz çınar Şimdi anlıyorum ki boş yere üzülmek de manasız Ne gücüm var sevmeye yeniden Ne de yüzüm mezarına bir demet çiçek getirmeye Bilmem bekliyor musun ama Bu gün sevgililer günü İşte böyle gelip geçiyor burada zaman Zaman değil aslında ömrün en güzel çağı Ölüm denen dalga beni de aldı alacak İhtiyar oluyorum ihtiyar Yapayalnız sensizliğin karşısında Uyuyorum yağmur Uyanıyorum yağmur Bitimsiz bir ırmak akıyor gözlerimden Bağrıma basarken ayrılığı Gelecek günlerin acısını duyuyorum şimdiden İnsan özlüyor bazen Azraili Yaşayacağına böyle kör toplal Gelsin alsın diyor emanetini Ne bahanesi var çalışmanın Ne de erken çıkmanın işten Ve ne de hüznünü gizleyecek gülümseme Karanlık basar yüreğini Her şafakta ipe götürür sabahlar Bin kez ölür de insan bir gün yaşamaz Gitmek mümkün olsa da gitsem der Ama nereye Ne gitmem mümkün Ne de gidilecek yer var O’ndan başka Bir yanı recm edilmiş bir umut Bir yanı ölüm gibidir ayrılığın Yaşadım sayılır mı bilmem Bulmak mıdır kaybetmek mi Saymazsam seni Sevdiğin bir böcektir şimdi karafatmalarla yaşayan Kadir YILDIZ ŞUBAT 2016 |