İntiharın Altında Bir Yaşam
Saf mıyım ? Yoksa aşık mıyım?
Ölümümü engellemesine neden izin verdim ? Oysa her fırsatta intiharın altına yatan kötü kadın değil miydi ruhum? Ne zaman bıraktı bu işleri ? Hep çiçekli böcekli olmayacaktı hayat, gerçi hiç olmadı ya. Kıyıda köşede kalmış kırıntılar düştü ruhuma, Mutluluğa doymuş insanlar yere düşen mutluluk kırıntılarına basarak günah işliyorlardı. Midemiz tok, ruhumuz açtı bizim. Sanırım intiharın kollarına bu yüzden atıldı ruhum. Tanrım ruhumun başını döndürmüş olmalı Azrail’in soluk kesen dudakları. Yoksa bu kadar saf olamaz, olmamalı. Ölüm nasıl bu kadar sarhoş edebildi seni ruhum? Hangi cazibesini kullandı da kendini ona teslim ettin bu kadar? Her seferinde nasıl ona koşa bildin? |