gün geçtikce
oyulur umudun duvarları
biliyorum ki
ben çok geç kaldım mutluluğa


biliyor musun?
ruhuma kavisler çizen yarınlar
baştan sona yalan


şimdi gidişinin ardından sere serpeyim
düş gezgini gibi bütün sokaklar
ve serseri ruhum düştükçe çıkmazlarına
küllerimi savurduğun gecede eylül kesiği
karanlıklar kanar usulca


bak yine
ateşin sıçaklığından ben kovulmuşum
ılıman tebessümler kahkahalarında ağlar
karanlığın ortasından uzadıkça uzar kederim
gece yitirirken gölgesini kendi koynunda


gece ayaz be sevgili gece soğuk
buz kesen trenlerin yanılgısında zaman
ben yine bir şiire soyunmuşum elemliyim
kalemim ak kağıtlarla bir başka savaşta



ve sen ne gitmeyi öğrenebildin ey sevgili
ne de kalmak için emek verdin sevdana
ve başlamadan biten bir hayattı yargıladığın
uğruna savaşmadığın bir kalbi boşuna sorgulama



ay/su
her düş geceyi anlatır her gece sabahı sana