Yorgun...!
Rüyama girdin yine,ey emektar nazlı yar
Hasbıhal ediyorduk,sana şikayetim var Dardayım buralarda,ruhum dar,nefesim dar Benden çok erken gittin,sana biraz kırgınım Özledim yüreğini,senin melek huyunu Böylemi bitecekti,böylemi Gülüm sonu Bak Leylasız bıraktın,dünya`da bu Mecnunu Sen artık kara toprak,ben burada vurgunum Çoluk çocuk akraba,çekildi birer birer Sadece vefatın`da,taziye`ye geldiler Ha birde"Kader"deyip,teselliyi verdiler Kalabalık senmişsin,tenha geçiyor günüm Romatizmam çok azdı,ayaklarım tutmuyor Bu fakirlik maaşı,ay sonuna yetmiyor Ev sahibi kapıda, dikildimi gitmiyor Gözlerime baktıkça,biçareyim üzgünüm Yemek yapsamda evde ,ne tadı ne tuzu var Ne kız ziyaret eder,ne gelinin izi var Hele oğlanlar desen,peşlerinde tazı var Uğramıyorlar artık,hepisine dargınım Dişlerimde döküldü,kalmadı damağımda Sol yanım iflas etti,mecal yoktur sağımda Sen varken çok mutluydum,evimde ocağımda Baykuşa döndü yuvam,çok sessizim durgunum Son Üç aydır gidemez,oldum artık Camiye Abdest alamaz oldum,döndüm piri faniye Benzedim deryalarda,yelkensiz bir gemiye Rüzgarların estiği,taraflarda sürgünüm Çağır benide artık,bir seher sabahında Komşu olalım artık Mezarının yanında Karış karış ot bitsin,kabrımın toprağında Sensizlik çekilmiyor,bu dünyada yorgunum Ozan Karapece |