Ruhsuz Insan...!
Yemyeşil bir dünyanın,hisli çocuklarıydık
Masmavi bir gökyüzü,sunulmuştu bizlere Maddeyi tanıdıkça,hislerimizden caydık Döndük ruhsuz bedene,perde indi gözlere Köprü kurmak yerine,duvar ördük yollara Bu yüzden bu alemde,döndük yalnız kullara Akademi,Fakülte,gitsekte okullara... Çağdaş birer cahiliz,yarış girdi özlere Oysaki anlaşılmak, için değil dünyaya Anlamak için geldik,ne gerek var bu "hay"a? Bencillik kanatlanmış,öz veri kalmış yaya Düz ovada yorulduk,bitap düştü dizlere Gerçeği göz göremez,yürek hissetmedikçe Adalet yürüyemez,tecelli etmedikçe İlim ,İrfan üremez,ruha hükmetmedikçe Dilsiz Şeytan türedi,maske indi yüzlere Hep bana,ya Rab bana,fitne fesat kol gezer "Biraz daha"hırsları,var olan yoku ezer Dünya malı arttıkça,maneviyattan bezer Rastlamak mümkün değil,insanlıktan izlere Dünyadaki en güzel resimdir, gerçek hayat Hiç silgi kullanmadan,çizmişsen işte sanat! Ruha terbiye gerek,fani bedene rahat Metalleşmiş "mal"(!)ları,yükleyin öküzlere! Ozan karapece |